خادم شهید بودن فقط یک عنوان نیست

آن روز هنوز زنگ اول نخورده بود که فضای مدرسه حال‌وهوای همیشگی را نداشت؛ سکوتی آرام، اما پر از شور و انتظار در حیاط موج می‌زد. از همان دقایق ابتدایی ورودمان حس می‌کردیم امروز قرار است روز دیگری باشد؛ روزی که نامش با عطر حضور یک شهید گره می‌خورد.

فاطمه قهرمانی در گفت‌وگو با پانا عنوان کرد:«وقتی وارد حیاط شدم، بچه‌ها را دیدم که زودتر از همیشه آمده بودند. بعضی‌ها با چادر و بعضی با چفیه و همه با دل‌هایی که انگار از دیشب تا صبح در انتظار بودند.قرار بود پیکر مطهر شهید در مسیر تشییع از کنار مدرسه ما عبور کند و مدرسه افتخار میزبان شدن لحظات حضور ایشان را داشته باشد؛ همین باعث شده بود همه چیز در مدرسه رنگ دیگری داشته باشد.»

وی افزود:«گروه استقبال از چند روز قبل آماده شده بود؛ دخترانی با گل‌های سرخ و سفید در دست، پرچم‌های کوچک در مشت‌ها، و اشک‌هایی که از لحظه ورود مسئولان آموزش‌وپرورش، بی‌اختیار گوشه چشمشان جمع می‌شد. معلمان هم کنار دانش‌آموزان ایستاده بودند؛ با همان شوقی که همیشه برای درس دارند، اما این بار شوقی از جنس خدمت؛ خادم شهید بودن افتخاری که بارها در جمله‌های آرام معلمان تکرار می‌شد.» 

قهرمانی ادامه داد:«مسئولان اداره آموزش‌وپرورش نیز در مدرسه حضور داشتند و کنار بچه‌ها در صف استقبال ایستادند. گروه سرود مدرسه که از چند هفته قبل تمرین کرده آماده اجرا بودند؛ صدای هماهنگشان وقتی بالا می‌رفت، حیاط مدرسه پر می‌شد از معنویت و حس غرور.» 

وی اظهار کرد:«وقتی لحظه عبور پیکر مطهر شهید نزدیک شد، هیچ‌کس نگفت بنشینید، هیچ‌کس نگفت آماده شوید؛ انگار همه از نور آن لحظه فرمان می‌گرفتند.بچه‌ها با گل‌ها جلو رفتند، پرچم‌ها بالا رفت، و سکوتِ پرمعنایی بر فضا نشست.حس می‌کردیم نه فقط شاهد لحظه‌ای مقدس هستیم، بلکه میزبان آنیم.»

قهرمانی تصریح کرد:«بعد از مراسم استقبال بچه‌ها در ایستگاه صلواتی که توسط خود دانش‌آموزان تدارک دیده شده بود، از مهمان‌ها پذیرایی کردند. چای، خرما، نذری‌های کوچک و لبخندهایی که نشان می‌داد امروز برایشان فقط یک برنامه مدرسه‌ای نبود؛ یک تجربه معنوی بود. این روز یک درس بزرگ بود درسی که در هیچ کتابی نوشته نشده. ما امروز فهمیدیم خادم شهید بودن فقط یک عنوان نیست؛ یک حس مسئولیت است، یک افتخار آرام و عمیق. بچه‌های ما این را با تمام وجودشان لمس کردند.»

مدیر این مدرسه در پایان بیان کرد:«پایان این روز با اینکه زنگ آخر هم خورد، اما احساس همه یک چیز بود: این روز در تقویم مدرسه قاب خواهد شد.»