عطر شهادت در حیاط مدرسه پیچید

امروز مدرسه‌مان حال و هوای دیگری داشت؛ گویی دیوارهای ساده کلاس‌ها، آینه‌ای از نور شدند و حیاط کوچکمان به وسعت آسمان گشوده شد. در میان همهمه دانش‌آموزان، سکوتی عمیق نشست؛ سکوتی که از تابوتی ساده اما پرشکوه برمی‌خاست. شهید گمنام، میهمان آسمانی ما، بی‌نام اما آشنا، آمد تا یادمان بیاورد که درس ایثار و عشق، فراتر از کتاب‌ها و دفترهاست.

قدم‌های کوچکمان لرزید، اما دل‌هایمان روشن شد؛ چرا که امروز هم‌کلاسی تازه‌ای یافتیم، هم‌کلاسی از جنس نور، که نامش در دفتر حضور نوشته نمی‌شود، اما حضورش تا همیشه در جانمان باقی خواهد ماند.

ما با چشم‌های کودکانه‌مان دیدیم که چگونه یک تابوت ساده می‌تواند مدرسه‌ای را به معراج ببرد؛ دیدیم که چگونه یاد شهیدان، چراغ راه آینده می‌شود. امروز فهمیدیم که شهادت، تنها یک واژه نیست؛ بلکه پروازی است از خاک به افلاک، از زمین به آسمان.

شهید گمنام، تو بی‌نام آمدی، اما نامت در دل‌های ما حک شد. تو بی‌صدا آمدی، اما صدای پروازت تا همیشه در گوشمان خواهد ماند. مدرسه‌مان امروز میزبان بزرگی بود؛ بزرگی از جنس ایمان، از جنس جاودانگی. و ما، کوچک‌ترین شاگردان این کلاس آسمانی، عهد بستیم که راهت را ادامه دهیم، تا زمین همیشه بوی بهشت بدهد.