آفتاب زینبی

در مدینه در سایه‌سار خانه‌ای که مزیّن به عطر وحی بود، دختری قدم به جهان گذاشت که خورشید بر درگاهش ایستاد. او را "زینب" "زینت پدر" نامیدند. انگار علی (ع) و فاطمه (س) تمام زیبایی‌های وجود خویش را در این گل بهشتی خلاصه کردند. 

در ایام کودکی، بخشش و ایثار را از مادر و عدالت و داد را از پدر فرا گرفت. در نگاه استوار پدر، خدا آینده‌ای را به او می‌سپرد که باید در طوفانی‌ترین روزگار پرچمدار حق و عدالت می‌بود.

او را به‌راستی می‌شد "خواهر اقیانوسی" نامید؛ چراکه روحش، همچون دریایی بیکران در برادری با اباعبدالله(ع) گسترده بود. در همه فراز و نشیب‌ها، همدم و همراه برادر شد. انگار هر ضربان قلبش برای همدلی با او می‌تپید. 

آیا می‌توانید لحظه هولناک عاشورا را تصور کنید؟ وقتی آسمان بر زمین می‌گریست، او بود که چون کوهی استوار ایستاد تا ندای "هل من ناصر ینصرنی" هرگز در تاریخ، تنها نماند.

در همان روز، زینب (س) معنای "صبر" را به تصویر کشید؛ صبری که زیر خاکستر اندوه همچون آتشی فروزان، زبانه می‌کشید و همه را تحت تأثیر قرار می‌داد. او پرستاری بود که در میانه آن فریادهای بی‌رحمانه دشمن و کنار پیکرهای خون‌آلود عزیزانش از زخم‌هایشان مرهمی از مهر و شکیبایی ساخت؛ مرهمی آن‌قدر عمیق که شرم بر چهره تاریخ نشاند.

درود بی‌پایان خدا بر تو ای زینب (س)! الگوی بی‌چون‌وچرای صبر و ایثار! تو بانوی قهرمانی هستی که شجاعت بی‌مرزت، همواره بر تارک تاریخ می‌درخشد. آمدنت مبارک باد! هرگز نمی‌توان لحظه‌ای نام و یادت را فراموش کرد، وقتی که چون چراغی فروزان، نماد مقاومت در برابر ظلم و یادآور والاترین عزت و شرافتی.