زاینده‌رود؛ میراثی در انتظار زایش دوباره
دهگلان (پانا) _ زاینده‌رود، رودی که قرن‌ها حیات و زیبایی را به اصفهان بخشیده بود، امروز به نمادی از بحران آب و بی‌توجهی به محیط‌زیست تبدیل شده است؛ رودی که احیای آن نیازمند همدلی و مشارکت همگانی است.
اصفهان، شهر نقش‌ونگار و پل‌های تاریخی، قرن‌ها با زاینده‌رود معنا می‌یافت؛ رودی که تنها جریان آبی در دل کویر نبود، بلکه شریان حیات، الهام‌بخش هنر و پایه‌گذار فرهنگی چندین هزار ساله بود. انعکاس کاخ‌ها و مساجد در آب‌های زلال زاینده‌رود، بخشی از حافظه تاریخی ایران را شکل می‌داد.
اما امروز، بستر خشک این رود به نمادی تلخ از غفلت و بی‌توجهی تبدیل شده است. چهره‌ی پل‌های تاریخی دیگر در آب، بلکه در شن‌زارهای خشک منعکس می‌شود. کشاورزان چشم‌به‌راه جریان دوباره آب هستند، باغات در عطش فرو رفته‌اند و حیات شهر، نفس‌های آخر را می‌کشد.
روز بزرگداشت زاینده‌رود، یادآور اهمیت این شریان حیاتی و زنگ خطری برای آینده اصفهان و ایران است. کارشناسان محیط‌زیست معتقدند نجات زاینده‌رود تنها با مدیریت علمی منابع آب، کاهش مصرف و اجرای طرح‌های احیای پایدار ممکن است.
زاینده‌رود میراث مشترک همه ایرانیان است و احیای آن نیازمند مشارکت عمومی و تغییر رفتارهای مصرفی است؛ هر قطره صرفه‌جویی، گامی به سوی بازگرداندن زندگی به این رود تاریخی خواهد بود.
ارسال دیدگاه