قاب ماندگار کلاس دهم انسانی دبیرستان شاهد ریحانه النبی گناباد

میان آن همه نگاه جستجوگر، چیزی که دل را آرام می‌کرد، صدای ساده‌ی سلام و صمیمیت همکلاسی من بود؛ همان‌که از همان روزهای نخست، غریبه‌ بودن را از دیوارهای کلاس برداشت و جای خالی دوستی را پر کرد.

من یک دانش‌آموز خبرنگارم؛ خبرنگاری که باور دارد مدرسه فقط دیوار و نیمکت نیست، بلکه خانه دوم ماست؛ خانه‌ای پر از صداهای آشنا، لبخندها و خاطراتی که آینده را می‌سازند.

وقتی مهر آغاز می‌شود، تنها شروع کلاس‌ها نیست، آغاز دوباره‌ی آموختن، تجربه کردن و رشد کردن است. این‌جا در دبیرستان شاهد ریحانه‌النبی، کنار همکلاسی‌های من؛ الهام آبرودی، زهرا اسماعیلی،سحر اعلمی،عسل امینی، مهرنیا برادر، مهسا بیابانی، صفا دهقان، فاطمه زهرا ذبیحی، اسما سادات رضوی، عطیه زحمت کش، فاطمه سابقی، معصومه سببی، ساجده سپاهی، ستایش سیجاوندی، مهتاب صادقی، مائده عشقی، نرگس قدرتی، کوثر گلباف، نازنین زهرا محمدزاده، فاطمه زهرا مصباحی، نازنین فاطمه ملازاده، زینب سادات موسوی، نجمه نادمی، فاطمه زهرا نداف، مبینا و معینا نژاد عبدالله، سیمین هادی، حدیثه یوسفیان، هستی میرزائی ، مسیر یادگیری را قدم به قدم طی می‌کنم.

هرکدام از ما داستانی برای گفتن داریم؛ داستانی از تلاش، امید و دوستی.

و من، به عنوان یک دانش‌آموز خبرنگار مسأله‌محور، آمده‌ام تا این روایت‌ها را ثبت کنم؛ روایت مدرسه را، همان‌گونه که هست، با شادی‌ها و دغدغه‌هایش، با لحظات ناب و فراموش‌نشدنی‌اش.

از خطه‌ی خراسان برخاسته‌ام، با آرزویی از مهر و دوستی. می‌خواهم با قاب دوربینم، با قلمم، هرآنچه می‌بینم و تجربه می‌کنم با شما به اشتراک بگذارم؛ تا شاید تصویر روشنی از فردا بسازیم.

مدرسه برای من تنها یک مکان نیست، بلکه صحنه‌ای است برای رشد، پرواز و ساختن آینده‌ای روشن.