بازگشت به کوچه‌های مدرسه، با یاد آنانی که پرواز کردند
ناحیه دو یزد(پانا) - امسال، بازگشایی مدرسه برایمان یک جور دیگر است. هم شوق داریم، هم اشک؛ هم هیجانِ دیدار دوستان قدیمی را داریم، هم دردِ فراقِ آنهایی که جایشان خالی است.
همه چیز بوی مدادتراشِ تازه می‌دهد و کوله‌پشتی‌ها، بوی مهربانیِ کتاب‌های نونوا شده را؛ دفترها، سفید و بی‌خبر، منتظرند تا اولین کلمه‌های سال نو، روی برگ‌هایشان خانه کنند. پنجره‌های کلاس را باران شسته و حیاط مدرسه، بوی خاکِ تازه و انتظار می‌دهد.
اما میان این همه شوقِ بازگشت، یک سکوتِ سنگین هم هست. سکوتی که به جای چند تا از همکلاسی‌هایمان نشسته است. آن صندلی‌ها خالی‌اند. آن میزها، جای نام و یاد کسانی است که دیگر کنارمان نیستند که بخندند، درس بخوانند و مثل گذشته، پروانه‌های شاد مدرسه‌مان باشند.
آن‌ها شهدای دانش‌آموز هستند؛ قهرمانان کوچکی که در آن جنگِ دوازده روزه، وقتی آسمان وطن به غرش افتاد، پرواز کردند و به ما درسِ بزرگِ عشق و ایثار یادگار گذاشتند.
امسال، بازگشایی مدرسه برایمان یک جور دیگر است. هم شوق داریم، هم اشک؛ هم هیجانِ دیدار دوستان قدیمی را داریم، هم دردِ فراقِ آنهایی که جایشان خالی است.
اما می‌دانیم که بهترین راه برای زنده نگه داشتن یادشان، این است که مثل آن‌ها قوی و پرامید باشیم. باید به جای آن‌ها هم درس بخوانیم، هم قد بکشیم و هم آرزوهای بلند داشته باشیم. باید ثابت کنیم که شهادتشان پایمال نشد و نسل ما وارثِ راستینِ آرمان‌های پاکشان است.
پس سال تحصیلی جدید را با نگاهی به آن صندلی‌های خالی شروع می‌کنیم. هر کلمه‌ای که می‌خوانیم و هر قدمی که در مسیر علم برمی‌داریم، پیمانی است با آن فرشتگانِ زمینی که رفتند تا ما در آسمانِ دانش و آزادی پرواز کنیم.
ارسال دیدگاه