پیامبر رحمت، سلاله پاکی به ملکوت پیوست

این واقعه جانگداز، نه تنها پایانی بر حیات پربرکت بزرگ‌مرد تاریخ بشریت بود، بلکه سرآغاز دوران جدیدی در کالبد امت اسلامی شد؛ دورانی که در آن مسلمانان می‌بایست میراث گران‌بهای نبوی را پاس بدارند و راه روشن ایشان را ادامه دهند.

حضرت محمد (ص) در سال یازدهم هجری قمری، پس از ۲۳ سال رسالت پرفراز و نشیب و هدایت بشریت به سوی نورانیت الهی، دعوت حق را لبیک گفتند و به دیدار معبود شتافتند. این رحلت، در شهر مدینه منوره رخ داد و مدفن مطهر ایشان نیز در همین شهر، زیارتگاه عاشقان و دلدادگان آن حضرت است.

درباره تاریخ دقیق رحلت، شیعیان ۲۸ صفر را سالروز این واقعه می‌دانند، در حالی که برخی از علمای اهل سنت، تاریخ آن را در ماه ربیع‌الاول ذکر کرده‌اند.

 با این حال، اهمیت این روز فراتر از اختلاف تقویمی است و همه مسلمانان در غم از دست دادن پیامبری که تمام عمر خود را وقف هدایت و نجات بشر کرد، همصدا و عزادارند.

پیامبر اکرم (ص) در طول حیات خود، معجزه‌ای از اخلاق حسنه، شجاعت بی‌نظیر، بردباریوصف‌ناپذیر و دلسوزی بی‌کران برای تمام بشریت بودند.

 ایشان با تأسیس حکومت اسلامی در مدینه، پایه‌های تمدنی عظیم را بنا نهادند که عدالت، علم، اخلاق و همدلی از ستون‌های اصلی آن بود.

 درس‌های ایشان در باب وحدت، برادری و دوری از تفرقه، پس از قرن‌ها همچنان راهگشای امت اسلامی است.

رحلت پیامبر (ص) برای جامعه نوپای اسلامی، آزمونی بزرگ و سنگین بود.

 فقدان حضور فیزیکی ایشان، به سرعت منجر به بروز برخی اختلافات و چالش‌ها در میان مسلمانان شد که نشان‌دهنده اهمیت جایگاه ایشان به عنوان محور وحدت و مرجعیت بی‌بدیل در آن دوران بود. 

با این حال، میراث معنوی و فکری ایشان، قرآن کریم و سنت نبوی، همچنان مشعل فروزان راه مسلمانان باقیماند و آنان را در مسیر هدایت و کمال یاری رساند.

امروز، در سالروز رحلت آن یگانه دوران، بار دیگر جهان اسلام با اشک و آه، یاد و خاطره پیامبری را گرامی می‌دارد که تجسم کامل رحمانیت و مهربانی الهی بود.

 باشد که با تمسک به آموزه‌های جاودان ایشان، راه رستگاری و سعادت را در پیش گیریم و جهانی پر از صلح و عدالت بنا نهیم.

پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله علیه و آله و سلم): «تُعرَضُ اعمالُ النّاسِ فی کُلّ جُمعَةٍ مَرَّتَینِ: یَومَ اِلاِثنَینِ وَ یَومَ الخَمیسِ فَیُغفَرُ لِکُلِّ عَبدٍ مؤمنٍ الاّ مَن کانَت بَینَهُ و بَینَ أَخیهِ شَحناءُ.»

اعمال مردم هر هفته دو بار: روزهای دوشنبه و پنجشنبه (بر معصومین علیه‌السلام) عرضه می‌شود و هر بندة مؤمن آمرزیده می‌شود مگر دونفری که با یکدیگر عداوت و دشمنی دارند. (بحار، ج ٧٤، ص ٣٧٥)