به مناسبت سالروز رحلت پیامبر رحمت و مودت

در تاریخ آفرینش، لحظه‌ای هست که در آن نور حقیقت با سایه‌ی تیره‌ی فراق گلاویز می‌شود؛ روزی که آفتاب حقیقت، با رحلت رسول گرامی اسلام، محمد بن عبدالله (ص)، در افق جاودانگی غروب کرد. زمین، به یاد آن روح مطهر، به سوگ نشست و آسمان، پرستوهای غم را به پرواز درآورد. فرشتگان در آن فضای سنگین، همراه با انسان‌ها، بار غم را به دوش کشیدند و در شکوهی از یأس و اندوه، سر بر آسمان بلند کردند.

آن روز، روزی بود که کلامش سرشار از نور و محبت، به سکوتی مبدل گردید. سکوتی که در فضا حس می‌شد و در قلب‌ها جا گرفت. پیامبری که جز عشق و یاری و هدایت را برای بشر نیاورده بود، ناگهان در آغوش خاک آرام گرفت و زندگی جریانش را به شیوه‌ای متفاوت رقم زد. او که در کوچه‌ها و میدان‌های مکه با عشق وصال می‌گزید و در دل فرزندان آدم امیدواری می‌افزود، اکنون در دامن خاک پنهان شده بود.

یاد او، یادگار رحمت و مشعل هدایت است؛ او که با کلامش درخت معرفت را آبیاری کرد و با عملش، راه را برای بشریت روشن ساخت. او که به تمامی و جود جنبشی تازه بخشید و انسانی را که در ظلمتی انحطاط غرق شده بود، به نور حقیقت رساند. با هر کلمه‌اش، درخت روح‌ها تنومندتر گشت و چشمه‌های حکمت در دل‌ها جاری شد. او پیامبر بشارت و رحمت بود و درخت محبت را در دل‌ها کشت.

و باید گفت که رحلت او، نه پایان بلکه آغاز بود. آغازِ مسیری که بر دوش امتش است. آری، در سوگ او، تاریخ به یک اشک فرود می‌آید و سرود ملتی غمگین و پرامید به صدا درمی‌آید. ما هنوز هم در جستجوی آن کلام پربار و عطر ملکوتی‌اش هستیم و دلمان از یاد او می‌تپد. راهش را همچنان می‌پیماییم و در جستجوی حقیقت او، دل‌هامان را به‌دنبال نور هدایت می‌سازیم.

خدایا! ما را یاری کن که تا در پیروی از آن بزرگمرد، در جاده‌های محبت و انسانیت گام برداریم.