خبرنگاری را از علاقه به عکاسی آغاز کردم

ناساری با اشاره به علاقه‌اش از سنین پایین به عکاسی عنوان کرد: «از دوران دبستان با دوربین پدرم عکاسی می‌کردم. علاقه‌ به ثبت لحظه‌ها، کم‌کم در من شکل گرفت. در کنار آن به نقاشی هم علاقه داشتم و همیشه دوست داشتم از نقاشی‌هایم عکس بگیرم و در فضای بیرونی عکاسی کنم. همین علاقه‌ها در نهایت من را به مسیر خبرنگاری کشاند.»

او با بیان یکی از تلخ‌ترین خاطرات کاری خود گفت: «در یکی از سال‌ها، سانحه‌ای در مسیر گزارش رخ داد که طی آن چند جوان و نوجوان جان خود را از دست دادند. فضای شهر پس از وقوع حادثه بسیار سنگین و غم‌انگیز شد. ثبت و نگارش این رویداد یکی از تلخ‌ترین و در عین حال تأثیرگذارترین تجربه‌های حرفه‌ای‌ام بود.»

او همچنین  افزود: «در جریان یکی از مسابقات رسمی که با حضور جمعیت زیادی در ساری برگزار می‌شد، به دلیل ازدحام و فشار تماشاگران، بخشی از سکوها دچار ریزش شد. من همان زمان در محل حادثه حضور داشتم و مشغول نوشتن خبر بودم. ناگهان جمع زیادی از مردم به زمین افتادند و صحنه‌ای پر از اضطراب و نگرانی شکل گرفت. پس از آن، نوشتن خبر و انتقال واقعیت‌ها، مسئولیتی سنگین و فراموش‌نشدنی بود.»

ناساری در پاسخ به این سؤال که خبرنگاری چه چیزی را به زندگی‌اش افزوده و چه چیزی را از آن گرفته، بیان کرد: «چیزی که این حرفه به من اضافه کرد، افتخار و سنگینی بار عنوان مقدس خبرنگار بودن بود؛ چیزی از زندگی‌ام کم نکرد، جز شاید بخشی از آرامش یا آسودگی، اما این مسیر ارزشش را داشت.»

این خبرنگار پیشکسوت در پایان گفت: «هیچ‌وقت به ترک این حرفه فکر نکرده‌ام. با وجود تمام سختی‌ها و محدودیت‌ها، هنوز به آن عشق می‌ورزم و به خبرنگار بودنم افتخار می‌کنم. جمله‌ای که همیشه برای خودم تکرار می‌کنم آن است که من هیچ‌وقت از مسئولی هیچ خواهشی نمی‌کنم و فقط ناز خدا را می‌کشم.»