کرنانوازی؛ آیینی کهن در شهر شلمان

آئین‌ها و سنت‌های مذهبی به خصوص در محرم وعاشورا نمود وجلوه‌ی ویژه ‌ای به این مراسم‌ها می‌دهد.در گیلان هم این سنت‌ها از شهری به شهر دیگر متنوع است.وکرنا نوازی یکی از این جلوه ‌هامی ‌باشد.

کرنا، یک ساز بادی از جنس نی بلندبه اندازه ۲ تا ۴ متر است  که دور آن را با نی های شکسته ضخیم تر می‌‌‌کنند وانتهای دیگر کرنا به شکل «ل» است و به که ان هم در بلند شدن صدا تاثیردارد. صدای کرنا بم ورسا است که کرنا نواز با دمی آن را به وجوددر می‌آورد.این ساز از قدیم در مراسم‌های مذهبی وعزاداری‌هابه‌صدا در می‌آمد.درشهر های شرق گیلان از جمله چابکسر ،رودسر،لنگرود ،شلمان ولاهیجان در ایام محرم وصفر به‌ویژه در شب‌های تاسوعا وعاشورا از  کرنا برای تداعی حزن واندوهی که در کربلا ودر خمیه گاه اهل بیت حاکم بود؛استفاده می‌کنند.

کرنا معمولا به صورت دسته‌جمعی و در قالب گروههای ده نفره کرنانواز نواخته می‌شود که یک نفر سرگروه  بوده و بقیه او را همراهی می‌کنند.

طریقه نواختن کرنا بدین‌گونه است که شخص با تجربه ای به عنوان تک‌نواز گروه، نوایی را در کرنا می‌دمد و بقیه نفرات پاسخ می‌دهند.

تک نواز گروه، مصیبتی از حضرت امام حسین (ع) را در داخل کرنا دمیده و پس از آن صدای "وای وای" از کرنای وی به گوش می رسد در این لحظه گروه، نوای "حسین وای" را در کرنا می دمند بدین ترتیب شنوندگان "وای وای، حسین وای" را از تک نواز و گروه  او می‌شنوند. گاهی برای بلند تر شدن صدای ساز در آن آب می‌ریزند.