همدان در روز عاشورا علم یک سرباز را بر دوش کشید

عباس حیدری، سرباز وظیفه فراجا در دوم تیرماه در حمله هوایی رژیم صهیونیستی به مقر انتظامی تهران به شهادت رسید. پیکر او پس از ۱۰ روز جست‌وجو از زیر آوار بیرون کشیده شد؛ بی‌جان اما با عزتی که تا ابد زنده خواهد ماند. شهادتش نه در میدان جنگ بلکه در سنگر امنیت داخلی نشان داد که دشمن، مرز نمی‌شناسد و امنیت ما مدیون کسانی است که بی‌ادعا ایستاده‌اند.

و چه تقارنی زیباتر از این‌که عباس در تاسوعا شهید شد و در عاشورا تشییع؟ گویی تاریخ خواسته بود نامش را در کنار عباس ابن علی(ع) ثبت کند؛ علمداری که بی‌سپر اما با غیرت، جانش را فدای مردم کرد.

از میدان امام خمینی (ره) تا خیابان شهدا، سیل جمعیت جاری بود. مردم آمده بودند با چشمانی اشک‌بار و با دل‌هایی پر از افتخار؛ شعارها در فضا می‌پیچید: «مرگ بر اسرائیل» ، «مرگ بر آمریکا» ، «حسین حسین شعار ماست، شهادت افتخار ماست»

اما در میان این صداها، سکوتی هم بود؛ سکوتی که از عمق دل‌ها برمی‌خاست. سکوتی که می‌گفت: ما عباس را شناختیم، ما عباس را بدرقه کردیم، ما عباس را ادامه خواهیم داد.

این مراسم، فقط یک تشییع نبود؛ یک بیانیه بود. بیانیه‌ای از سوی مردم همدان، از سوی خانواده‌های شهدا، از سوی نسل جوانی که آمده بودند تا بگویند: ما هنوز پای کاریم. ما هنوز راه شهدا را می‌شناسیم. ما هنوز امنیت را با خون می‌فهمیم، نه با شعار.

در کنار پیکر عباس، مادرانی بودند که فرزندانشان را در آغوش داشتند و آرام در گوششان زمزمه می‌کردند: این راه، راه توست. نوجوانانی بودند که با لباس مشکی، با سربند یا حسین، ایستاده بودند و نگاهشان پر از عهد بود.

سردار حسین نجفی، فرمانده انتظامی استان همدان، در حاشیه مراسم اعلام کرد: در جریان جنگ ۱۲ روزه اخیر، استان همدان ۳۶ شهید تقدیم انقلاب کرده که ۷ تن از آنان از نیروهای انتظامی بوده‌اند. خون این شهدا، تضمین امنیت کشور است.

و چه تضمینی بالاتر از آن‌که در روز عاشورا، مردم با تمام وجود، این امنیت را در آغوش گرفتند و با اشک، آن را امضا کردند.

پیکر عباس حیدری، در کنار دیگر شهیدان همدان، در گلزار شهدا آرام گرفت. اما نامش، در کوچه‌ها، در دل‌ها، در قاب عکس‌ها، در سربند نوجوانان، در اشک مادران، آرام نمی‌گیرد. او حالا بخشی از حافظه جمعی یک ملت است؛ ملتی که می‌داند امنیت، بی‌هزینه نیست.