خدا، نخستین معلم است

وقتی دفترچه خاطراتم را مرور میکنم و ذهنم را به تکاپو وا میدارم، زمانی که خوش ترین لحظات زندگی ام را به یاد می‌آورم و برق شادی در چشمانم می دود، کلاس و درس و معلم هایم پیش رویم نمایان می‌شود. 

مدرسه خانه دوم انسان و معلم، بزرگ و استاد آن خانه است، شاید از اولین روز مدرسه که معلم های مهربان با شور و شوق از بچه ها تعریف و تمجید می کنند یا وقتی جایزه های رنگارنگ شان را در کمد کلاس میگذارند، بخواهم یاد کنم، بهترین روز هاست.

 معلم دریایی از علم و ایمان را در اختیار دارد، معلم قلب پاک و صادق بچه ها را در آغوش میکشد و چشم و چراغ مدرسه و روشنی بخش کلاس است.

 معلم آرزوی کودکانه دانش آموزان در آینده شان است، معلمی یک شغل در جامعه تلقی می شود؛ گویی لحظه به لحظه شغل خود را با عشق و محبت زندگی میکند و نسل جوان کشور خود را مملو از علم، دانایی، عشق و ادب پرورش میدهد و آنها را امیدوارانه به آینده تقدیم می کند.

 اینکه معلم درس چگونه زندگی کردن را در کنار علوم و ریاضی و فارسی آموزش دهد و در بین فلسفه افلاطون و فرمول های شیمی ادب و احترام را سر لوحه رفتارشان قرار دهد، بالاترین رسالت و شکوه را به رخ می کشد. 

از معلمان گرانقدر به پاس آنچه به ما آموختند و به قدردانی خاطرات خوشی که در شیرین ترین دوران زندگی برایمان رقم زدند، سپاسگذاریم.

 روز معلم روز کسی است که شنیدن نام و جایگاهش علم، دانش و درس زندگی شعله ور می کند، نهالی تازه در ذهن و قلب ما جوانه میزند، پروردگار خود، نخستین معلم است که آموخت آنچه را که انسان نمی دانست و این، بالاترین نشان را برای معلمی رقم می زند.