تأثیر سیستم شنوایی و صدای موزون بر راه رفتن انسان

به‌گزارش ایسنا، ابوبکر صمدی دانشجوی مهندسی پزشکی گرایش بیوالکتریک دانشگاه اصفهان در پایان‌نامه خود به بررسی "تأثیر سیستم شنوایی و صدای موزون بر کنترل راه رفتن انسان" پرداخت.

بنابراین تحقیق، اختلال در راه رفتن ناشی از ضایعه قسمتی از مغز یا کم‌کاری بخش‌های ترشح‌کننده مواد شیمیایی در مغز است و مشکلات فراوانی برای مبتلایان ایجاد می‌کند. تاکنون دارودرمانی، تحریک عمقی مغز، فیزیوتراپی و تحریک بصری برای درمان این اختلال پیشنهاد شده است. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر تغییر ریتم موسیقی بر راه رفتن افراد سالم انجام شد.

در این پژوهش، ۴۰ نفر انسان سالم که هیچ‌گونه اختلالی در راه رفتن و یا عارضه شنوایی نداشتند مود بررسی قرار گرفتند. هر فرد در یکی از دو گروه گام برداشتن سریع یا گام برداشتن آهسته قرارگرفت که باید سرعت گام برداشتن خود را با تغییرات یک قطعه‌ موسیقی در برهه‌های زمانی ۳۰ ثانیه‌ای همگام کنند.

برای هر گروه سه آزمایش پیش‌بینی‌شده است که طی آنها سرعت گام برداشتن افراد به کمک حسگرهایی که در یک کفش مخصوص تعبیه‌شده است، اندازه‌گیری شد؛ در آزمایش بدون بازخورد، نرخ موسیقی به‌صورت ثابت، تند یا کند شد. در آزمایش همراه با بازخورد، سرعت موسیقی بر اساس نرخ گام برداشتن فرد طوری تغییر می‌کند که او را به سمت تندتر یا کندتر راه رفتن سوق دهد. در آزمایش تطبیقی، شخص باید طوری راه برود که صدای آکسسوار و پیانو در موسیقی پخش‌شده باهم همگام شوند و از این طریق سرعت گام برداشتن تنظیم شود.

هر آزمایش شامل سه مرحله بود که در مراحل اول و سوم موسیقی معمولی و در مرحله‌ دوم موسیقی دستکاری‌شده پخش می‌شود. بین هر دو مرحله یک دقیقه استراحت و بین هر دو آزمایش پنج دقیقه استراحت در نظر گرفته‌ شد. در گروه گام برداشتن آهسته و در آزمایش بدون بازخورد، تغییرات مدت‌ زمان بین گام برداشتن افراد در بازه‌های زمانی ۶۰ ثانیه‌ای و در آزمایش با بازخورد نسبت‌های متفاوتی بدست آمد که تأثیر بیشتر روش بدون بازخورد را نشان می‌دهد. در گروه گام برداشتن سریع و در آزمایش بدون بازخورد، تغییرات مدت‌ زمان بین گام برداشتن افراد نشان داد که تأثیر بیشتر روش با بازخورد در ریتم سریع و همین‌طور تأثیر بیشتر روش ریتم سریع نسبت به ریتم کند را وجود دارد.

در آزمایش تطبیقی و در گروه گام برداشتن آهسته، از میانگین زمانی گام برداشتن افراد کاسته می‌شود که تأثیر بیشتر ریتم سریع و نیز کارایی بهتر این روش نسبت به روش‌های دیگر را نشان می‌دهد. موسیقی با ریتم سریع، گام برداشتن در مرحله دوم را سریع‌تر می‌کند و تأثیر آن در مرحله سوم باقی می‌ماند. اما موسیقی آهسته موجب تغییرات قابل‌توجهی در مرحله دوم و سوم از آزمایش در مقایسه با مرحله پایه نمی‌شود.