روز دانش آموز برای من چه روزی است؟

روز ۱۳ آبان به محل تجمع مردم جلوی لانه جاسوسی آمریکا رفتم، در خیابان طالقانی. در مراسم از غیرت و سلحشوری دانش آموزان در پیدا کردن لانه جاسوسی آمریکا و شهادت ها و رشادت ها حرف های زیادی زده شد، دانش آموزان زیادی آواز و سرود های پر شوری سر دادند، دانش آموزان سراسر تهران از مناطق ۲۲ گانه به آنجا آمدند و شعار مرگ بر انگلیس و آمریکا و اسرائیل و عربستان سر دادند، خیلی هم خوب بود. اما، اما های زیادی وجود دارند که شاید به اندازه کافی به این مساله ها پرداخته نشد، کسی حرف از دانش آموزانی نزد که در کف کوچه های خاکی بدون خانه، مشق های شب خود را مینویسد. کسی از دانش آموزانی که نمره هایشان از گل های در دستانشان کم تر است حرفی نزد. از هزاران دانش آموزی که از زمانی که پشت لبانشان سبز شد جای دفترهای ۱۰۰ برگشان را با تراول های ۵۰ تومانی عوض کردند، آنهایی که نیامدند و شعار ندادند اما غیرتشان جلوی دست مادرشان را میگیرد که مبادا از سر شرم و نیاز به روی کسی دراز شود، کسانی که پول تو جیبی خواهر کوچیکش را میدهد در حالی که خود مدت هاست جدول ضرب را تمرین نکرده که ساعت۱۱ شب به خواهرش تقسیم کردن را یاد بدهد.
از دانش اموزان زیادی درباره هدفشان از امدن به آنجا سوال کردم، ابتدا گفتند ما بخاطر مرگ فرستادن و نشان دادن قدرت خود به امریکا امیدم اما وقتی دوستانه و با لبخند از همان افراد پرسیدم غالبا همه آنها گفتند: فرار از کلاس. آیا به راستی هدف آن سلحشوری ها این بود؟ آیا این همه هزینه و فرهنگ سازی هدفشان این است؟ من بعید میدانم که همچین چیزی حاصل تبدیر مسئولان باشد.
بعد از پایان مراسم دیدن دانش اموزی که در روزی که برای اوست دارد آشغال های ریز و درشتی که برای گرامیداشت روز او بود را جمع میکند، قلبم را بدرد آورد همان کسی که میتوانست با سرویس مدرسه با کیکی در دست در راه برگشت به مدرسه باشد تا در مدرسه به مناسبت روزش او را به چند جرعه شربت و شیرینی دعوت کند. آشغال های زیادی ریخته شده بود از کاغذ هایی با مضمون مرگ بر امریکا و غیره، همه کشور ها را هم فتح کنیم قبل از همه باید برای دانش آموزان فرهنگی بسازیم که آشغالی نریزند تا کمر دوره خود را خم نکنند این نوجوان هم ارزوهایی دارد مثل همه ی ما.
*بهرام پایدار راوندی، خبرنگار دانش آموز منطقه۵