انفجار بمب‌ زیر پای فوتبال ایران

تهران(پانا) - در فوتبال ایران رقم قرارداد بازیکنان به شکل افسارگسیخته‌ای در حال افزایش است و این افزایش رقم قراردادها تناسبی با سطح فنی آنها ندارد.

به گزارش ایرنا، بمب ترکاندن در فوتبال ایران به یک رسم تبدیل شده است و مدیرانی که اکثر آنها جزو مدیران غیرورزشی محسوب می‌شوند بانی این رویه و رسم نابجا بوده‌اند و برای بقای خود دست به هرکاری خواهند زد و اهمیتی به این موضوع نمی‌دهند که جذب بازیکنان گرانقیمت چه تبعاتی می‌تواند برای باشگاه‌های تحت مدیریت خود داشته باشند.

هر سال تیم‌های استقلال، پرسپولیس، سپاهان و تراکتور در این زمینه فعال‌ترین تیم‌ها محسوب می‌شوند. این تیم‌ها پیش از آغاز هر فصل سراغ بازیکنان موفق فصل گذشته لیگ می‌روند و با پیشنهادهای عجیب این بازیکنان را جذب می‌کنند.

وقتی یاغی ۱۰۰ میلیونی اولین بمب فوتبال ایران شد

سال ۷۹ بود که مهدی هاشمی نسب در جنجالی‌ترین انتقال لیگ فوتبال ایران پرسپولیس را ترک کرد و راهی استقلال شد. این انتقال از آنجایی لقب جنجالی‌ترین را گرفت که هاشمی‌نسب محبوب‌ترین بازیکن آن زمان پرسپولیس بود؛ اما علی فتح‌الله‌زاده، مدیرعامل وقت استقلال با پیشنهادی ۱۰۰ میلیون تومانی توانست این بازیکن را آبی‌پوش کند.

استقلالی شدن هاشمی‌نسب اولین بمب فوتبال ایران بود. پس از گذشت ۲۲ سال همچنان سوالات و ابهامات زیادی در خصوص این انتقال وجود دارد.

تعصبی که رنگ پول گرفت

پیشکسوتان و بازیکنان سابق تیم‌های پرطرفدار فوتبال ایران همیشه در خاطرات خود عنوان می‌کنند که در زمانی که آنها بازی می‌کردند تعصب حرف اول را می‌زد. هر چند این موضوع در همان زمان هم عمومیت نداشت. شاهرخ بیانی که کاپیتان استقلال بود راهی پرسپولیس شد. بیانی به خاطر قولی که علی پروین در خصوص واگذاری یک زمین به او داده بود حاضر شد پیراهن سرخ را بر تن کند؛ اما با این حال بازیکنان نسبت به تیمی که در آن بازی می‌کردند بی‌تفاوت نبودند.

در حال حاضر بازیکنان خیلی راحت و حتی با کمترین تفاوت رقم قرارداد تیم‌شان را تغییر می‌دهند. این وضعیت باعث شده در فوتبال ایران، بازیکنان با پایان دوران فوتبالی‌شان خیلی زود از یادها بروند.

قراردادهایی که از ۵۰ میلیارد هم فراتر رفت

در حال حاضر تیم‌های لیگ برتری به دنبال جذب بازیکنان مورد نظرشان هستند و رقابت شدیدی بین آنها شکل گرفته است. اتفاق مهمی که در این خصوص رخ داده چندین برابر شدن رقم قراردادها است. به گونه‌ای که بازیکنی که قراردادش در فصل گذشته ۲ میلیارد تومان بود حالا برای فصل جدید به کمتر از ۱۵ میلیارد تومان راضی نمی‌شود. به تازگی بازیکنی که فصل گذشته عملکرد قابل قبولی داشت به عضویت یک تیم پایتخت‌نشین درآمده است. این بازیکن که حتی یک بازی ملی هم ندارد مدت‌ها تیم‌های خواهانش را فقط برای اینکه رقم قراردادش را به صورت تساعدی افزایش دهد بلاتکلیف گذاشته بود. در نهایت هم قراردادی ۱۲ میلیاردی امضا کرد. البته این ۱۲ میلیارد تومان رقمی است که در قراردادش ذکر شده و قرار است از فردی که به سرمربی تیم نزدیک است ۵ میلیارد تومان دریافت کند.

یکی دیگر از قراردادهای جنجالی قرارداد بازیکن سابق استقلال با یک تیم صنعتی است. قراردادی که گفته می‌شود رقم آن حدود ۷۰ میلیارد است تا رکوردی جدید در فصل نقل‌وانتقالات فوتبال ایران محسوب شود. این بازیکن هم ملی‌پوش نیست و حتی در تیم استقلال هم سابقه درخشانی به لحاظ فنی نداشته است. به نظر می رسد رقابت برای جذب بازیکنان میلیاردی ربطی به اینکه این تیم‌ها نیازمند چه بازیکنانی هستند ندارد و تنها برای ساکت کردن هواداران است.

پول‌های زیرمیزی که در قراردادها لحاظ نمی‌شود

یکی از حربه‌های تیم‌ها برای راضی کردن بازیکنان پرداخت پول‌های زیرمیزی به آنها است. به همین خاطر رقم قرارداد واقعی بازیکنان با رقمی که دریافت می‌کنند تفاوت دارد. برخی بازیکنان دریافت پول بیشتر از رقم قراردادشان را یکی از شروط‌ اصلی‌شان برای پیوستن به تیم‌ها قرار داده‌اند.

دلالانی که در نقش مدیربرنامه‌ها فرو رفته‌اند

قطعا بخش زیادی از بی‌سروسامانی فوتبال ایران متوجه دلالانی است که به عنوان مدیربرنامه بازیکنان فعالیت می‌کنند. این دلالان تنها چیزی که برای‌شان اهمیت دارد دریافت درصد بیشتر از قرارداد بازیکنان است. آنها در بازاری معامله می‌کنند که کاملا مطابق میل آنها است. چرا که طرف حساب آنها مدیرانی هستند که به ضرر و زیان ناشی از قراردادهایی که به امضا می‌رسند واقف نیستند یا اگر واقف هم باشند اهمیتی برای‌شان ندارد. ضمن اینکه این دلالان یا همان مدیربرنامه‌های بازیکنان، شگردهایی دارند که در قراردادها لحاظ می‌کنند تا از این طریق تیم‌ها را بیشتر سرکیسه کنند.

دلالان فوتبال ایران پا را از این هم فراتر گذاشتند و با لابی‌گری با مدیران باشگاه‌ها، مربیان و بازیکنان مورد نظر خود را به صورت پکیج به تیم‌ها تحمیل می‌کنند. به همین خاطر است که مربیان ناکام فوتبال ایران هیچ وقت بیکار نمی‌شوند و هر سال در یک تیم و با یکسری بازیکنان ثابت حضور دارند.

تیم‌های بی جا و مکان و قراردادهای میلیاردی

بیشتر تیم‌های فوتبال ایران با مشکلات زیرساختی و امکانات تمرینی روبرو هستند؛ اما با این حال حل این مشکلات جزو دغدغه‌های مدیران‌شان نیست و تنها چیزی که برایشان اهمیت دارد جذب بازیکنان گرانقیمت برای ساکت کردن هواداران‌ است. ای کاش هواداران تیم‌های باشگاهی فوتبال ایران آنقدر آگاهی پیدا می‌کردند که متوجه این موضوع که قراردادهای سنگین مالی با بازیکنان به جز ضرر برای تیم‌های مورد علاقه‌شان عایدی دیگری ندارد می‌شدند؛ اما آنها روی موج احساسات، فقط به دنبال کری‌خوانی و عقب نماندن از تیم‌های رقیب در جذب بازیکنان هستند.