معلمان گمنامی که مفهوم عشق و ایثار را زندگی می کنند

خلیل آباد (پانا) -–این روزها که شرایط جامعه، خانواده ها و دانش آموزان، متاثر از کرونا شده و آموزش های مجازی هزینه هایی جدید برای خانواده ها ایجاد کرده است، جلوه های زیبای معلمی بیشتر از گذشته مشهود است، معلمانی که شاید گمنام، مفهوم عشق و ایثار را به زیبایی معنا می کنند.

منیر جهانداری، آموزگار آموزشگاه12 فروردین روستای کلاته شادی در شهرستان خلیل آباد خراسان رضوی، از جمله معلمانی است که در مدت خدمت مخصوصا یک سال گذشته زحمات فراوانی برای دانش آموزانش متحمل شد.

او تمام تلاش خود را می کند تا دانش آموزانش احساس کمبود نکنند. از خرید لوازم التحریر برای دانش آموزان بی بضاعت گرفته تا تدارک تغذیه، مدتی قبل زمانی که متوجه شد دو نفر از دانش آموزانش به دلیل نداشتن تلفن هوشمند نمی توانند در کلاس درس حضور داشته باشند، برای آن ها گوشی هوشمند خریداری کرد تا کلاس درس مجازی اش با حضور همه دانش آموزان برگزار شود.

او که آموزگار پایه چهارم روستای کلاته شادی است به پانا می گوید: «وقتی می بینم که پدر و مادر دانش آموز با چه زحمت و امیدی فرزند خود را به مدرسه می‌فرستند، من هم تمام تلاشم این است که دانش آموزان نتیجه درس خواندن خود را ببینند و جواب زحمات والدینشان را بدهند.»

جهانداری ادامه می دهد: «از ابتدای خدمت تا الان که27 سال می گذرد و در روستاها خدمت می کنم هدفم برای پول یا خودنمایی نبوده است و در هر کاری که می خواهم انجام دهم وجدان کاریم را مدنظر دارم با این وجود باز هم احساس کم کاری می کنم.»

او در خصوص بیماری کرونا و روند آموزش و یادگیری دانش آموزان بیان می کند: «با وجود بیماری کرونا رابطه صمیمی معلم و دانش آموز مثل قبل نیست، اما این شرایطی است که به وجود آمده و باید مطابق آن برنامه ریزی کنیم تا فرآیند یادگیری قطع نشود. در مدت شیوع بیماری کرونا تمام تلاش خود را کرده ام تا ارتباطم را پررنگ تر از قبل با دانش آموزانم داشته باشم و نگذارم دانش آموز به فضای یک طرفه مجازی عادت کند و در نحوه درس خواندنشان خللی وارد شود، زمانی هم که نیاز دانش آموز بوده و دستورالعمل بهداشتی اجازه داده کلاس های جبرانی دانش آموزان را بلافاصله حضوری برگزار کردم.»

معلم روستای کلاته شادی شهرستان خلیل آباد که از پاسخ به پانا در مورد کمک های مالی اش به دانش آموزان طفره می رود، در این خصوص بدون توضیح جزئیات می گوید: «اگر کمکی کردم تلاش کردم کسی در جریان قرار نگیرد و موضوع پنهان باشد و امیدوارم تا پایان خدمتم بتوانم مفید واقع شوم.»

او در تشریح احساسات معلمی خود می گوید: «دانش آموزان را بسیار دوست دارم، حتی زمانی که به خانه می روم به دانش آموزانم فکر می کنم و مشکلات تک تکشان را در ذهن مرور می کنم تا راه حلی پیدا کنم. البته علاقه من محدود به دانش آموزان کلاس خودم نیست، بلکه همه دانش آموزان را دوست دارم. من فقط وظیفه ام را انجام می دهم، مطمئن باشید اگر همه به وظایفشان عمل کنند مشکلی نخواهیم داشت.»

جهانداری می افزاید: «به خاطر علاقه ای که به دانش آموزان دارم بازنشستگی برایم سخت است و دوست ندارم از مدرسه بروم مگر اینکه بیرونم کنند، حتی حاضرم بعد از بازنشستگی بدون هیچ چشمداشتی به مدرسه بیایم و به دانش آموزان درس بدهم.»

نگاه رضایت در چشمان دانش آموزان و گفتار مدیر مدرسه و اهالی روستا به خوبی ایثار و فداکاری این معلم را روایت می کند. هر چند او نهایت تلاش خود را برای پنهان ماندن مهربانی و ایثار خود انجام داده اما عطر و بوی مهربانی ها خیلی سریع و حتی از دور به مشام می رسد.

خبرنگار: مبینا اقبالی فر