خانواده تئاتر باید به آلترناتیوی به جز صحنه فکر کند

بهروزغریب پور، کارگردان و نویسنده سینما و تئاتر در گفت وگو با پانا با اشاره به این مطلب که تئاتری‌های نتوانستند خود را با شرایط کرونا وفق دهند، گفت: «خانواده تئاتر به یک راه و روش خو گرفته و طبیعی است که اگر این روش تمرین می شد، برای مثال من، در گروه تئاتر عروسکی آران و حتی کارهای صحنه‌ای که انجام داده ام همانند «کلبه عمو سام» و «بینوایان» و همچنین یک کارگردانی تصویری داشته ام که می دانستم این ها یک زمانی احتیاج می‌شود. تولیدات ما در زمینه تئاترعروسکی سالهاست در بازار است ولی تئاتری ها تصور کرده اند فقط صحنه و الان هم اصرارشان این است که فقط صحنه را داشته باشند. در حالیکه این سبک و سیاق جواب نمی دهد و باید آلترناتیو داشته باشند تا وقتی پل ها خراب شد نگویند، تا وقتی پل نزنند من از این جاده رد نمی شوم درحالیکه می شود از رودخانه با قایق برویم و اگر رودخانه کم عمق باشد بگوییم من پیاده از جاده می روم تا به مقصدم برسد.»

تله‌تئاترها بر مخاطبان تئاتر افزودند

غریب پور در ادامه با اشاره به استفاده از روش های نوین و به روزشده درتئاتر اظهار کرد: «نزدیک به هفتاد سال است که چیزی به نام تله تئاتر داریم و با آمدن تلویزیون باعث شد تئاتر با موج گسترده تری از مخاطبان را روبرو شود. در ایران هم وقتی تلویزیون غیردولتی بود، تله تئاتر کمک کرد که برشمار مخاطبان اضافه شود و تاثیرش بر تئاتر حرفه ای چنان بود که در تالار ۲۵ شهریور (سنگلج کنونی) دو شب در هفته تئاتر اجرا می شد اما هنگامی که عزت انتظامی و علی نصیریان و دیگر بزرگان در تلویزیون نشان داده شدند، شما برای سالن ۲۵ شهریور دیگر نمی توانستید بلیطی پیدا کنید زیرا شعاع گسترده تری داشت.»

از فرصت ضبط های ویدیویی موجود در بازار کتاب به نفع تئاتر استفاده کنیم

رئیس سابق مرکز آموزش تئاتر و تئاتر عروسکی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به این مطلب که تئاتر در بهترین شرایط یک دهم تلویزیون مخاطب دارد، گفت: «نگاه کنید؛ اگر سالن های تئاتر تهران، همگی در یک شب فعالیت کنند به اندازه یک صدم شماره مخاطبین تلویزیون نخواهد بود. بنابراین آلترناتیو تله تئاتر را باید جدی بگیریم. در این شرایط بحرانی می توانیم از این ضبط های ویدیویی که در بازار کتاب و تصویر وجود دارد، نهایت استفاده را ببریم. ایستادن و غصه خوردن و پا بر زمین کوفتن و نعره زدن کاری پیش نمی برد و بعضی از دوستان تئاتری این مساله را درک کردند و برخی این را درک نکردند.»

بنیان‌گذار فرهنگسرای بهمن در ادامه یادآور شد: «تئاتری ها خود را به داستان های تکراری محدود کرده اند و شما اگر یک ماه تئاتر تهران را ببینید متوجه می شوید آدم های مدام تکرار شونده در سالن تئاتر شما هستند، در حالیکه دایم باید سوژه های جدید و شیوه های جدید بیاوریم تا مخاطب های تازه تری طالب تئاتر شوند. در سال های گذشته برخی سراغ سلبریتی ها و چهره های مهم سینمایی رفتند، من آن را بد نمی دانم چون بالاخره تلاشی است برای اینکه شما دایره تان را وسیعتر کنید. عده ای ورزشکار ممکن است بروند و تئاتر را ببینند و عده ای هم ممکن است بگویند ما کلا با این نوع تئات ارتباط نمی گیریم و باید آنقدر تئاتر ما متنوع باشد تا بتوانند نوع دیگری از تئاتر را انتخاب کنند. درواقع مثل بازار کتاب که می بینیم کتاب های فاخر هستند و کتابهای دم دستی هم هستند. سینما هم همین است و خانواده تئاتر بجای اینکه تمرکزش این باشد که به شیوه های گذشته عمل کند باید به سراغ روش های تازه تری بیاید که مخاطب بیشتری جذب کند.»

توجه به تئاتر کودک مخاطب پروری در بزرگسالی است

بهروز غریب پور، نویسنده و کارگردان تئاتر در ادامه درباره اهمیت دادن به تئاتر از همان دوران کودکی اظهار کرد: «من معتقدم باید از خانواده ها و کودکان شروع کنیم. من سالها پیش وقتی تماشاخانه ثابت کودک و نوجوان را تاسیس کردم اعتقادم این بود که ما مخاطب پروری می کنیم برای نسل بزرگسال. این روزها کسانیکه کارهای من را می بینند می گویند ما از بچگی می آمدیم و کارهای شما را می دیدیم و عاشق تئاترهستیم. پس اگر عرصه های مختلف را تجربه کنیم بی تردید شاهد افزایش شمار مخاطبان خواهیم بود زیرا هنوز تعداد کسانیکه تئاتر را جدی می گیرند، کم است.»
وی همچنین درباره اثرگذاری نهادهایی مانند خانه تئاتر برای عبور از این شرایط بحرانی گفت: «خانه تئاتر برابر با اساسنامه اش بیشتر یک فعالیت صنفی دارد. حالا هر نشست و برخواستی با خانواده تئاتر باشد ممکن است منجر به همین تصمیم گیری ها و اتخاذ روش ها و نقد کردن دنیای تئاتر شود. البته ناگفته نماند همین خانه تئاتر می تواند کنفرانس و سمینارهای مختلفی داشته باشد ولی مهم این است که جرقه برای آدم ها زده شود. جالب است که شکسپیر وقتی بیشترین آثارش را می نویسد که طاعون کل کشور را فراگرفته بود و تماشاخانه ها تعطیل شده بودند و در آن شرایط این تراژدی ها را نوشته بود. پس باید به این شرایط هم مانند همه زمان ها به عنوان یک فرصت نگاه شود.»
بهروز غریب پور متولد ۱۳۲۹ سنندج، فارغ التحصیل کارگردانی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و کارگردانی تئاتر از ایتالیا است. غریب پور کارگردانی و نویسندگی دو فیلم سینمایی «کارگاه۲» و «تنبل قهرمان» را برعهده داشته است و نویسنده فیلم «دونده» امیر نادری و تهیه کننده فیلم «تنبل قهرمان» بوده است. وی پیش تر به عنوان مشاور فرهنگی شهردار تهران، بنیان گذار و مدیر فرهنگسرای بهمن، عضو شورای برنامه ریزی ستاد شهر سالم، مدیر کانون نمایش های عروسکی مرکز هنرهای نمایشی، بنیان گذار و مدیر خانه هنرمندان ایران، رئیس مرکز آموزش تئاتر و تئاتر عروسکی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در شهرهای مختلف ایران، عضو مرکز بین المللی تئاتر عروسکی یونیما از ۲۰۰۰، رئیس شورای تشکیلات عروسکی WAP پراگ از ۲۰۰۶ فعالیت کرده است.