مریم کاظمی را با تئاتر می شناسند تا حضور در سریال و فیلم های سینمایی

تهران (پانا) - مریم کاظمی می‌گوید مدت‌هاست که تصمیم گرفته منتظر پیشنهاد کار در فیلم‌ها و سریال‌‌ها نماند برای همین به کار مستمر خود در زمینه تئاتر ادامه داده است.

اگر از مخاطبان و علاقمندان به تئاتر باشید حتما مریم کاظمی را می‌شناسید. او یکی از بانوان فعال در عرصه‌ تئاتر است و علاوه بر آن در سینما و تلویزیون هم فعالیت دارد. کاظمی از سال ۱۳۶۶ تاکنون مشغول به فعالیت بوده و از سال ۱۳۷۹ با تمرکز بر تئاتر کودک آثار زیادی را در این زمینه تولید و اجرا کرده است؛ به گونه‌ای که او موسس و سرپرست «گروه تئاتر مستقل» است.

سریال ۵۰ قسمتی «از سرنوشت» به تهیه کنندگی اکبر تحویلیان داستان زندگی دو کودک پرورشگاهی از دوران کودکی تا نوجوانی و فراز و نشیب‌های زندگی آن‌هاست که این شب‌ها روی آنتن شبکه دو سیما می‌رود؛ مریم کاظمی با بازی در این سریال، فعالیتی دیگر را به کارنامه هنری خود اضافه کرده است.

مریم کاظمی کارگردان تئاتر و بازیگر تلویزیون در گفت‌وگو با پانا درباره نحوه پیوستن خود به سریال «از سرنوشت» گفت:«آذر ماه 97 با من تماس گرفته شد و بعد از خواندن چند قسمت اولیه فیلمنامه، به نظرم مناسب و داستان گو آمد. بعد ازاینکه با کارگردان و گروه تولید آشنا شدم موافقتم را اعلام کردم. در دی ماه همان سال قرارداد همکاری بسته شد ولی شروع تصویربرداری بخش‌های مربوط به من از اردیبهشت 98 شروع شد و تا پایان دی ماه 98 به نوعی متعهد به انجام صحنه‌های پیش بینی شده در فصل یک و فصل سوم سریال بودم.»

این کارگردان با اشاره به فاصله‌ای که در سال‌های اخیر از تلویزیون گرفته است عنوان کرد: «هیچوقت از تلویزیون یا کارهای تصویری نرفته بودم که شرکت در یک سریال به معنای بازگشت تلقی شود. تقریبا هرسال در یک سریال یا تله فیلم کار کرده‌ام اما به دلیل کوتاه بودن نقش‌ها یا زمان پخش کارها به صورت روال مستمر در نظر گرفته نشده است.»

او ادامه داد: «از زمانی که تصمیم گرفتم منتظر پیشنهاد سریال یا فیلمی نمانم که به رای، نظر و خواست شخص من مربوط نیست و کاملا تصادفی است، به کار مستمر خودم در تئاتر ادامه دادم و تعریف کاری حرفه‌ام را عوض کردم. من با فعالیت در عرصه هنرهای نمایشی تعریف می‌شوم نه با حضور انحصاری در سریال‌ها یا فیلم‌ها. مدتی است که من به صورت تمام وقت در حال بازی، کارگردانی و آموزش تئاتر در زمینه کودک و نوجوان و بزرگسال هستم. بنابراین چند حالت درباره پروژه‌‌های تصویری پیش می‌آید، یا اصلا به من پیشنهاد نمی‌شود و یا پیشنهاد می‌شود اما فرصت همکاری ندارم. حالا اگر پیش بیاید که موفق شوم در سریالی بازی کنم کاملا تصادفی است که این اتفاق هم مستلزم مهیا شدن همه شرایط است که شامل نوع نقش، کارگردان، مبلغ دستمزد و زمان پیش‌بینی می شود.»

این بازیگر با اشاره به ملاک‌های انتخاب نقش گفت: «در انتخاب نقش مهمترین نکته تاثیر کلیدی در رویدادهای پیش برنده درام است و اگر این نکته رعایت شود نمی‌تواند نقشی آنچنان کوتاه باشد. نقش باید ارزش فکر، وقت و کنکاش داشته باشد. نکته سوم این است که مبلغ پیشنهادی نقش را نسبتا مناسب با شرایط حرفه‌ای و هنری و شهرت خودم بدانم، همچنین زمان پیش بینی شده برای تولید آن اثر مهم است زیرا باید بتوانم با شرایط آن هماهنگ شوم، نکته بعدی این است که کارگردان پروژه را دارای توانایی‌های نسبی تشخیص دهم.»

کاظمی با اشاره به نقش خود در سریال «از سرنوشت» توضیح داد: «نقش «سهیلا» که من در سریال «از سرنوشت» ایفا کردم اندازه مشخصی دارد و همین مقدار ظرفیت برای آن در فیلمنامه و تولید تعریف شده است. وجود نقش‌ها در درام‌های ایرانی چه تلویزیون و چه در فیلم‌ها معمولا براساس نیاز درام نیست بلکه براساس حضور فیزیکی و پیش بینی تولید برای کم کردن میزان دستمزدهاست. معمولا ترجیح داده می‌شود اگر بازیگری رقم دستمزد بالاتری دارد حضور بیشتری داشته باشد و مجبور نشوند بازیگران دیگر را همراه داشته باشند تا هزینه‌های دستمزد را بالا ببرند. به همین خاطر مخاطب ایرانی همیشه با حذف یا کمرنگ شدن ناگهانی بازیگران در سریال‌ها یا فیلم‌ها مواجه می‌شود و سوال‌های بی پاسخی وجود دارند که نمی‌تواند جواب آن‌ها را بیابد. تمایل قالب این اتفاق خواهد بود و اینکه چگونه این اتفاق می‌افتد خیلی مهم نیست. در یک درام یا وجود شخصیتی لازم است یا نیست. اگر لازم است باید به اندازه کافی جای مانور و عرض اندام داشته باشد و فرصت دیده شدن برای همه به اندازه توانایی‌هایشان فراهم شود.»

او گفت6: «این آسیب بزرگ پروژه‌‌های تصویری ما است که روی سرمایه می‌چرخد نه نیاز درام و حتی در موضع گیری کارگردان‌های نو کار هم تاثیر می‌گذارد و نوع دکوپاژ، گردش دوربین و انتخاب نماها به شرایط تولید مربوط می‌شود نه نیازواقعی قصه وسبک کار، در عین حال ممکن است به دلیل خصوصیات شخصیتی ما ایرانی‌ها، روابط خصوصی روی نگاه هنری ما تاثیر بگذارد و هدف حرفه‌ایمان را فراموش کنیم.»