پانا سیاسی
هانی‌زاده، تحلیلگر مسائل خاورمیانه در گفت‌وگو با پانا مطرح کرد؛
لبنان در تور توطئه غربی - عربی؛ هدف: «حزب‌الله»
لبنان در تور توطئه غربی - عربی؛ هدف: «حزب‌الله»
آیا بازگشت سعد الحریری به قدرت، طرح فرانسه برای تشکیل کابینه غیرسیاسی و طرح مذاکرات مرزهای آبی و خاکی بین لبنان و اسرائیل، توطئه غرب برای حذف حزب‌الله از صحنه قدرت است؟
تهران (پانا) - یک کارشناس مسائل خاورمیانه، طرح فرانسه برای بیروت و تشکیل یک کابینه تکنوکرات، بازگشت سعد الحریری به قدرت و طرح موضوع مذاکرات لبنان با اسرائیل را توطئه‌های جدید غرب برای خلع سلاح حزب‌الله و حذف آن از قدرت، ارزیابی کرد.
حسین هانی‌زاده در گفت‌وگو با پانا درباره احتمال تصدی پست نخست‌وزیری لبنان از سوی «سعد الحریری»، گفت: «سعد الحریری با کمک آمریکا و فرانسه سعی می‌کند تا بار دیگر قدرت را در لبنان در دست بگیرد. پیش از این، سعد الحریری به دلیل ناتوانی در حل مشکلات اقتصادی لبنان استعفا کرد و آقای حسن دیاب با رایزنی‌هایی که صورت گرفت کابینه را تشکیل داد که او هم بعد از انفجار بندر بیروت، استعفا کرد. بعد از حسن دیاب، مصطفی ادیب برای تشکیل کابینه از سوی رئیس‌جمهوری لبنان معرفی شد، اما او هم به دلیل فشارهایی مجبور به استعفا شد. سعد الحریری با هدف خلع سلاح حزب‌الله و مقابله با نفوذ مقاومت اسلامی قرار است که مجددا وارد صحنه سیاسی لبنان شود.»
این کارشناس مسائل خاورمیانه افزود: «اتفاقی که افتاد این بود که سعد الحریری رابطه خود را با عربستان کمرنگ کرد آن هم به دلیل بروز اختلاف میان وی با بن‌سلمان، ولیعهد عربستان سعودی. بنابراین اکنون تکیه الحریری به عربستان و فرانسه است و طرح فرانسه برای تشکیل کابینه غیرسیاسی و تکنوکرات جزئی از توطئه مشترک غرب برای حذف حزب‌الله از صحنه قدرت است.»
وی تاکید کرد: «تلاش سعد الحریری این است که یک کابینه یک دست با حضور اعضای جریان 14 مارس* تشکیل دهد که عملا با مخالفت جنبش امل و حزب‌الله مواجه شده است. هدف الحریری این است که وارد قدرت شود و یک کابینه یک دست تشکیل دهد. هم جنبش امل و هم حزب‌الله به دلیل اینکه بیشترین کرسی‌های پارلمانی را در اختیار دارند مخالفت خود را با یک کابینه یکدست تشکیل شده از جریان 14 مارس اعلام کرده‌اند و به نظر می‌رسد مدت‌ها طول می‌کشد تا آقای سعد الحریری بتواند همه جریان‌های سیاسی را راضی کند.»
هانی‌زاده گفت: «سعد الحریری اکنون در حال مذاکره با برخی احزاب همسو با جریان 14 مارس است. متاسفانه سعد الحریری با جریان مقابل خود مذاکره‌ای تاکنون نداشته است و فقط با جریان‌های وابسته از جمله فواد سینیوره (نخست‌وزیر سابق لبنان)، سمیر جعجع و ولید جمبلاط مذاکره کرده است که طبیعتا مشکلی با الحریری ندارند. مشکل بین الحریری با حزب‌الله و جنبش امل است. الحریری قول داده اگر نخست وزیر شود کمک‌های مالی و اقتصادی بیشتری از اروپا و آمریکا دریافت خواهد کرد. به همین دلیل به نظر می‌رسد مشکل اصلی درباره کابینه سعد الحریری این است که وی انحصارطلبی را در دستور کار خود قرار داده و نمی‌خواهد که جریان‌های مخالف خودش در کابینه حضور داشته باشند.»
این تحلیلگر مسائل منطقه به مذاکرات مرزها بین فلسطین اشغالی و لبنان هم اشاره کرد و گفت: «رژیم صهیونیستی سعی می‌کند با طرح این موضوع، نوعی جریان عادی‌سازی را بین لبنان و خود را مطرح کند. آمریکا و فرانسه نتوانستند حزب‌الله را خلع سلاح کنند و الان طرح موضوع مشخص شدن مرزهای آبی و خاکی و گفت‌وگو بین لبنان و رژیم صهیونیستی با مباشرت و اشراف آمریکا، توطئه جدیدی است که قطعا حزب‌الله در تقابل با آن قرار خواهد گرفت. این یک مساله کاملا خطرناک و جدی برای محور مقاومت است که لبنان را برای مذاکره با رژیم صهیونیستی، اجبار کنند. اما به دلیل خلا سیاسی موجود در لبنان عملا امکان مذاکره وجود ندارد و حتی میشل عون، رئیس‌جمهوری لبنان هم مذاکره با اسرائیل را رد کرده است.»
وی اضافه کرد: «مذاکره بین لبنان و رژیم صهیونیستی خیلی در مدار توجه رئیس‌جمهوری لبنان نیست، لبنان اکنون در شرایطی نیست که بخواهد با رژیم صهیونیستی وارد مذاکره شود. مذاکره به این مفهوم خواهد بود که یک توافق نظامی امنیتی هم به دنبال آن خواهد داشت که در حال حاضر نه پارلمان و نه میشل عون به دنبال این گفت‌وگوها نیستند. اما ممکن است بعد از تشکیل کابینه و تعیین رئیس کابینه، این موضوع در دستور کار قرار گیرد.»
* ائتلاف ۱۴ مارس، ائتلاف احزاب سیاسی ضدسوری و احزاب مستقل در لبنان است که در سال ۲۰۰۵ شکل گرفت. این اتحاد پس از تظاهرات بزرگ بیروت در روز ۱۴ مارس سال ۲۰۰۵ شکل گرفت. این راهپیمایی به دعوت گروه‌های مختلف مخالف با حضور نظامی سوریه در لبنان و یک ماه پس از ترور رفیق حریری نخست‌وزیر سابق این کشور برگزار شد. ریاست این گروه را سعد حریری فرزند رفیق حریری، سمیر جعجع، رئیس نیروهای لبنانی و ولید جنبلاط بر عهده داشتند. در انتخابات پارلمانی ماه مه سال ۲۰۰۵ میلادی این گروه اکثریت کرسی‌های مجلس را به دست گرفت. شکل‌گیری این گروه منجر به خروج نیروهای سوری از لبنان پس از ۲۹ سال و اتحاد جریان‌های اهل تسنن، دروزی‌ها و احزاب مسیحی شد.
