ادامه روزهای بلاتکلیفی برای والیبال ایران؛ وقت طلاست آقای رئیس
تهران (پانا) - تا چند روز دیگر وارد هفتمین ماه خواهیم شد که تیم ملی والیبال ایران سرمربی ندارد، هر چند روی کاغذ زمان زیادی تا آغاز المپیک توکیو مانده است اما حقیقت این است که برای تیمی که ادعای نشستن روی سکوی جهانی را دارد، زمان به سرعت در حال از دست رفتن است.
تا همین چند سال پیش، سکوی آسیایی که هیچ، عبور از سد رقیب‌هایی مانند ژاپن، کره جنوبی و چین برای والیبال ایران رویا بود؛ اما برنامه‌ریزی خوبی که از زمان ریاست محمدرضا یزدانی‌خرم برای والیبال ایران صورت گرفت، به مرور زمان نه تنها باعث شد سکوی آسیایی به راحتی نصیب والیبال ایران شود، بلکه طی سال‌های اخیر والیبال ایران به جایگاهی رسیده است هوادارانش در جامعه بیشتر شده‌اند، سطح توقعات از آن با توچه به پتانسیل بازیکنان بالاتر رفته و انتظار سکوی جهانی از این تیم می‌رود.
ورود به هفتمین ماه بدون سرمربی
تمام برنامه‌ریزی‌های فدراسیون والیبال ایران در دوران عجیب چند دوری محمدرضا داورزنی از صندلی ریاست این فدراسیون، روی یک نقطه متمرکز شده بود و اینکه برای المپیک 2020 سرمربیگری تیم ملی در اختیار ایگور کولاکوویچ باشد اما یک ویروس معادلات را بر هم زد و داورزنی که با رسیدن به سال‌های پایانی دولت یازدهم معاونت حرفه‌ای و قهرمانی وزارت ورزش را رها کرد و یکبار دیگر به فدراسیون والیبال برگشت، حکم به پایان همکاری با سرمربی صربستانی داد.
از روزی که کار ایگور کولاکوویچ با تیم ملی والیبال ایران به پایان رسیده است، 6 ماه می‌گذرد، به عبارت دیگر 6 ماه است تیم ملی والیبال ایران سرمربی ندارد و نکته عجیب اینکه طی ماه اخیر گفته شده که کمیته فنی فدراسیون انتخاب شده تا از بین گزینه‌های خارجی فدراسیون برخی اسامی را تایید کند تا روند رایزنی برای انتخاب سرمربی آغاز شود، به عبارت دیگر به نظر می‌رسد فدراسیون والیبال طی 5 ماه تنها بدنبال پیدا کردن اسامی بوده است و با این روند هفتمین ماه بدون سرمربی در پیش خواهد بود و شاید در بهترین حالت در ماه آبان یا آذر سرمربی جدید معرفی شود.
شانس برای سرمربی ایرانی زنده است
هر چند تاکید کمیته فنی فدراسیون والیبال روی انتخاب سرمربی مطرح خارجی برای تیم ملی والیبال است، اما شایعاتی به گوش می‌رسد که فدراسیون عزم جدی دارد که در صورت ناکامی در انتخاب سرمربی بزرگ خارجی، قید استخدام سرمربی درجه دو و سه اروپایی را زده و به سراغ گزینه‌های ایرانی برود. نکته‌ای که شاید از سوی محمدرضا داورزنی در مقطع فعلی تکذیب شود اما زمانی که با سرمربی‌های ایرانی مطرح والیبال تماس گرفتیم تا نظرشان را درباره وضعیت نامعلوم تیم ملی جویا شویم، به یک نکته مشترک رسیدیم. هیچ کدام از سرمربی‌های بزرگ والیبال ایران که شانس نشستن روی نیمکت تیم ملی را دارند حاضر نیستند درباره تیم ملی به صورت رسمی حرفی بزنند و در زمان تماس با ادب و احترام کامل می‌گویند: « درباره تیم ملی حرف نمی‌زنم، درباره باشگاهی بپرسید »
این یعنی اینکه پالس‌هایی برای احتمال سرمربیگری یک ایرانی در تیم ملی والیبال وجود دارد و گزینه‌های ایرانی سرمربیگری تیم ملی از آنجا که نمی‌خواهند در قامت منتقد فدراسیون والیبال ظاهر شوند، قصد ندارند به انتقاد از سیاست‌های فدراسیون والیبال بپردازند تا وارد لیست سیاه نشوند و شانس نشستن روی نیمکت تیم ملی در المپیک توکیو را داشته باشند.
وقت طلاست آقای رئیس
یکی از مواردی که در توجبه تاخیر طولانی مدت در انتخاب سرمربی تیم ملی والیبال از سوی مدافعان فدراسیون والیبال گفته شده، این است که با توجه به تعویق یک سال المپیک توکیو زمان برای انتخاب سرمربی جدید وجود دارد و اینکه با توجه به در پیش نبودن تورنمنت رسمی برای والیبال ایران، تیم ملی برنامه‌ای ندارد که نیاز به سرمربی داشته باشد؛ بهانه‌هایی که البته با بررسی نمونه‌های دیگر مشخص می‌شود تنها برای توجیه این تاخیر طولانی مدت است.
والیبال ایران ادعای سکوی المپیک دارد و باید برای هر روز مانده به المپیک برنامه داشته باشد، همانطور که لهستان بلافاصله پس از تعویق المپیک توکیو برنامه جدید خود را تدوین کرد و تیم ملی را به قرنطینه برد و در همان دوران قرنطینه دو دیدار دوستانه با آلمان هم انجام داد اما در ایران عملا تیم ملی ماه‌هاست تعطیل شده و برنامه‌ای برای این رشته نوشته نشده است.
حالا با عبور زمان باید توجه داشت که هر وقت سرمربی جدید تیم ملی انتخاب شود، اگر گزینه مورد نظر خارجی باشد مدت‌ها زمان خواهد برد تا سرمربی جدید پتانسیل والیبال ایران را تا حدودی شناسایی کند و ویژگی‌های بازیکنان اصلی تیم ملی را بداند و البته اقدام به برنامه‌ریزی برای تیم ملی کند.
لیگ برتر؛ لیگی برای دیده نشدن
یکی از مشکلات بزرگی که والیبال باشگاهی در ایران طی سال‌های اخیر با ایگور کولاکوویچ و پیش از او رائول لوزانو و اسلوبودان کواچ داشت، کمتر دیده شده مسابقات لیگ برتر توسط شخص سرمربی تیم ملی و پروازی بودن سرمربی‌های خارجی بود. آنها تنها زمانی به ایران می‌آمدند که تیم ملی اردو داشت و رصد لیگ برتر را به دستیاران‌شان واگذار می‌کردند، نکته‌ای که یکی از انتقادات جدی به قراردادهای امضا شده با سرمربی تیم ملی بود.
اما حالا هم که دو هفته از لیگ برتر والیبال گذشته است، باز هم همین رویه ادامه دارد. البته اینبار کار با سال‌های قبل یک تفاوت بزرگ دارد، تیم ملی تعطیل است و سرمربی وجود ندارد که لیگ برتر را ببیند و احتمالا اگر هم سرمربی وجود داشته باشد، با توجه به زمان کوتاه و عدم شناخت مناسب از والیبال ایران، ترجیح می‌دهد ریسک استفاده از بازیکنان جدید را در المپیک توکیو صورت ندهد و باز هم همان همیشگی‌ها در المپیک حضور داشته باشند.
ارسال دیدگاه