کرونا و دلتنگی بچه مدرسه ای ها

ویروس کرونا سخت ما را درگیر خودش کرده است؛ سبک زندگی هایمان تغییر کرده و همه چیز جابجا شده است. بیرون رفتن، خوابیدن، تحصیل و مطالعه کردن، مهمانی رفتن و همه و همه تحت الشعاع این ویروس عجیب قرار گرفته و دانش آموزان نخستین گروهی بودند که این تغییرات را سریع حس کردند و هم اکنون سبک زندگی جدیدی را تجربه می کنند که تا به امروز آن را لمس نکرده بودند.

تعطیلی مدارس، والدین را نیز دچار گرفتاری هایی کرده است و در حال حاضر آن ها فرزندانی را مدیریت می کنند که پیش از این نیمی از روز را در مدرسه آموزش می دیدند و وقتشان می گذشت و اکنون تمام روز را در خانه هستند و محدودیت های آموزشی و بسته بودن مراکز فوق برنامه، کار را برای آن ها سخت کرده است.

چند روز پیش یکی از مادران دانش آموز به مرکز پانا قزوین آمد و در مورد کلاس های فوق برنامه از این مرکز سئوال کرد و گفت: «با تعطیلی مدارس، بچه من در خانه کلافه شده است و می خواهم او را در کلاس های فوق برنامه ثبت نام کنم اما همه کلاس ها در شهر تعطیل شده است و دیگر نمی دانم چگونه فرزندم را سرگرم کنم.»

این مشکل صرفا مختص این مادر نیست، یکی از مادران شاغل نیز از دغدغه های خود در مورد پسرش می گوید و اظهار می کند: «با آمدن کرونا والدینی که شاغل بودند دچار مشکلات عدیده شدند.«در گذشته پسرم را در مهدکودک می گذاشتم و سپس به سر کار می آمدم، اما الان مجبورم فرزندم را پیش پدر و مادرم بگذارم و برای همین مسئله، مسافت طولانی را باید طی کنم و هزینه های رفت و آمدم نیز چند برابر شده است.»

وی با اشاره به اینکه فرزندش به تعطیلی طولانی مدت مهدکودک عادت ندارد، می افزاید: «امیرحسین دلش برای بچه های مهدکودک تنگ شده و یکسره بهانه آن ها را می گیرد و متأسفانه کاری هم از دست ما برنمی آید.»

صحبت های حدیثه کشاورز نیکرو از دبیرستان عشایری فاطمیه منطقه طارم سفلی که امسال کلاس دوازدهم انسانی را پشت سر گذاشته نیز شنیدنی است؛ او معتقد است: تنها تفاوت و تغییری که در زندگی اش ایجاد شده دور شدن از محیط خوابگاه و بازگشت اش به منزل است و ادامه می دهد: «در این مدت به دلیل نزدیک شدن به روز سرنوشت ساز کنکورم، ترجیح می دهم فقط درس بخوانم و البته کار خبرنگاری هم انجام می دهم.»

کشاور نیکرو از دلتنگی هایش می گوید و بیان می کند: «قطعا دلم برای مدرسه و دوران دانش آموزی ام و البته دوستانم تنگ خواهد شد، چرا که یکی از بهترین روز های من در مدرسه و کنار دوستانم گذشته است؛ فضای مجازی نمی تواند بهترین روزها را برایم رقم بزند و آن حس شیرینی که در مدرسه داشتم را تداعی و جای خالی دوستانم را پر کند.»

این دانش آموز طارمی در خصوص میزان حضور روزانه خود در فضای مجازی، اعلام می کند: «نمی توانم برای حضورم در فضای مجازی مدت زمان خاصی را عنوان کنم، اما ترجیح می دهم برای کارهای ضروری از تلفن همراهم استفاده کنم.»

امیرحسین یارکی دانش آموز کلاس یازدهم سرامیک زکریای رازی شهرستان البرز نیز همین نظر را دارد و می گوید: « با بسته شدن مدارس حس می کنم‌ که قسمتی از زندگی من حذف و دلم برای گپ زدن با دوستانم تنگ شده است و با تعطیلی مدارس، ما دوستان نیز از هم دور شدیم و روابط صمیمانه ما کمتر شده و به شخصه دلم برای دوستای صمیمی ام البته نه برای همه آنها، خیلی تنگ شده است.»

صداقت و صراحت لهجه در امیرحسین موج می زند، او در مورد معایب و مزایای نرفتن به مدرسه، بیان می کند: «نرفتن به مدرسه هم خوبی و هم بدی هایی دارد؛ از خوبی هایش می توان به درس نخواندن و عشق و حال زیادی اشاره کرد و از بدی هایش تنبلی و دور شدن از دوستان است؛ به نظر من فضای مجازی نمی تواند جای ارتباط حضوری را پر کند و انشاالله بعد از تمام شدن این دوران دوباره در کنار هم جمع می شویم.»

امیرحسین در مورد اینکه در این مدت چگونه اوقات فراغت خود را پر می کند، می گوید: « در این مدتی که به مدرسه نمی روم و در خانه قرنطینه هستم، خودم را با کارهایی همچون بازی های رایانه ای، چرخیدن در فضای مجازی، گوش دادن به موسیقی و همچنین آموزش دوره های ادیت ویدیو و فوتوشاپ سرگرم می کنم.»
او می افزاید: « در این چند ماه که در خانه ام، بیشتر ساعاتی که بیدارم را در فضای مجازی می گذرانم و تنها کار مفیدی که به نظر خودم کرده ام، شروع به یادگیری ادیت ویدیو و فوتوشاپ‌ است.»

اما زهرا اسماعیلی دانش آموز کلاس یازدهم دبیرستان فاطمیه هلال احمر نظر دیگری دارد، او بیشتر اوقات خود را صرف مطالعه برای کنکور سال 1400 می کند و می گوید: «ما هرسال تابستان ها تعطیل می شدیم و این قضیه عادی بود، اما چون نمی دانیم امسال نیز مدرسه باز است یا نه کمی این تعطیلات برایمان سخت است؛ همچنین شرایط کشور به گونه ای شده است که ما از اسفند تعطیلیم و حوصله مان سر رفته و دلتنگ دوستان، معلمان و حتی سختی های راه مدرسه و خود مدرسه هستیم.»

این دانش آموز ابراز می کند که دلتنگ جمع های دوستانه و شیطنت های مدرسه است.

امیرمحمد محمدرحیمی، دانش آموز دبیرستان صدرا پیرامون کارهایی که این روزها انجام می دهد، می گوید: «داخل خانه به درس خواندن ادامه می دهم و سعی می کنم خودم را با کتاب خواندن مشغول کنم و به کارهای عقب مانده ام برسم و اوقاتی را هم صرف تلویزیون دیدن و صحبت با خانواده می کنم.»

او ادامه می دهد: « با بسته شدن مدارس واقعا انگار یک چیزی در زندگی ام کم شده، چون مدرسه می رفتیم خواب و بیداریم روی نظم بود و مثل سرکار رفتن وقت شناس بودیم و با جامعه ارتباط بیشتری داشتیم.»

امیرمحمد اضافه می کند: «دلم خیلی برای دوستان و هم کلاسی هایم تنگ شده چون وقتی مدرسه می رفتیم با هم متحد بودیم، گاهی وقت ها شوخی ها یا حرف هایی می زدیم که خنده دار و جالب بود و همین موضوع حال و هوایمان را عوض می کرد و گاهی وقت ها هم که حالم خوب نبود، با دوست صمیمی مدرسه ام حرف می زدم و دلم باز می شد.»

او در خصوص حضورش در فضای مجازی در ایام کرونا، اظهار می کند: « زمانی که مدرسه می رفتم، کمتر در فضای مجازی بودم ولی الان به دلیل آنلاین شدن درس ها و مطالبی که داخل شبکه شاد گذاشته شده، بیشتر در این فضا حضور دارم و در کنار آن در اوقات فراغتم زمانی را به بازی با موبایل اختصاص می دهم.»
امیرمحمد می افزاید: «فضای مجازی کامل نمی تواند آن جو مدرسه و جای دوستانمان را پر کند؛ چون الان ما دسترسی به هم نداریم و در فضای مجازی، آن فضای صمیمانه دیگر وجود ندارد.»

فصل مشترک صحبت های دانش آموزان، دلتنگیشان نسبت به دوستانشان است که پیش از این هر روز همدیگر را در مدرسه می دیدند و شاید در آن روزها اینقدر فکر نمی کردند چقدر بودنشان در کنار هم مهم است و امروز ویروس کرونا و تعطیلی مدارس به آن ها گوشزد می کند از این پس همکلاسی ها قدر هم را بیشتر بدانند.

گزارش: مسعود میرزایی