عطر غربت بانوی دو عالم؛ دل‌هایی که در سالروز شهادت حضرت زهرا(س) آرام نمی‌گیرد

امروز، جهان دوباره در سوگ بانویی نشسته است که نامش گلواژه‌ تمام پاکی‌هاست. هر بار که این روز از راه می‌رسد، دل‌ها آرام نمی‌مانند؛ انگار صدای پهلوی شکسته‌ات هنوز از پس قرن‌ها شنیده می‌شود، ای مادر مهربانی‌ها.

امروز، آسمان شهر رنگ غم گرفته و کوچه‌های دلمان بوی غربتی می‌دهد که از قرن‌ها پیش تا اکنون ادامه دارد؛ غربت بانویی که صدای شکستن دلش هنوز در سکوت تاریخ می‌پیچد.

ای زهرا… نامت که می‌آید، بغضی قدیمی در گلو می‌نشیند؛ گویی هر سال، همین روزهاست که دل‌هایمان دوباره برمی‌گردد به همان لحظه‌های تلخ، به در نیمه‌سوخته، به آه مظلومانه‌ای که فقط خدا شنید.

امروز، در میان هیاهوی زندگی، لحظه‌ای چشم‌هایمان را می‌بندیم و تو را به یاد می‌آوریم؛ تو که پشت تمام لبخندهای همسرت اشک پنهان بود و پشت همه صبوری‌هایت قلبی شکسته.

ای مادر مهربانی‌ها… چگونه از تو بگوییم وقتی واژه‌ها در برابر بزرگی و مظلومیتت کم می‌آورند؟ هنوز داغ نبودنت بر شانه‌های علی(ع) سنگینی می‌کند و هنوز دل حسن و حسین(ع) در فراق تو می‌سوزد.

بانوی نور…

امروز، هر عاشقی با ذکر نامت آرام زیر لب می‌گوید: «السلام علیکِ یا فاطمة الزهراء…»

دل‌ها سیاه‌پوش می‌شوند و اشک‌ها بی‌اجازه از گونه‌ها می‌ریزند. شهادتت تنها یک واقعه نیست؛ قصه‌ای است که هر سال تازه می‌شود و هر دل عاشقی را با خود به عمق تاریخ می‌برد.