درحالی که تقویم از پاییز می‌گوید، گیلان از بهار می‌خواند

در شمال ایران، جایی میان مه و باران، اتفاقی ساده اما پرمعنا در حال رخ دادن است. گیلانِ همیشه‌سبز، در میانه‌ی پاییز، لباس بهار به تن کرده. درختان سیب، نارنج، و لیمو یکی‌یکی شکوفه زده‌اند؛ گویی طبیعت هم خواسته برخلاف عادت، فصل را ورق بزند و قصه‌ی تازه‌ای از امید بنویسد.

در میان شاخه‌های سبز، درخت لیمویی ایستاده که هم میوه دارد و هم گل؛ هم ثمرِ دیروز را بر شاخه نگه داشته، هم شکوفه‌ی فردا را در آغوش گرفته. چه زیباست این درس طبیعت؛ که می‌شود هم‌زمان هم حاصل داشت و هم امید، هم پایان  را دید و هم آغاز  را باور کرد.

ایران، سرزمین چهار فصل، سرزمین تقابل‌ها و تداوم‌هاست، در جایی از آن، برف می‌بارد؛ در جایی دیگر شکوفه می‌روید، در جنوب، گرمای خورشید زمین را زرین می‌کند و در شمال، باران، سبزی را به جان برگ‌ها می‌پاشد.

همین است رمز ماندگاری این خاک؛ که در هر گوشه‌اش، فصلی از زندگی جریان دارد.

درختان گیلان، حالا در میانه‌ی پاییز، بهار را باور کرده‌اند؛ و چه شبیه مردم این سرزمین‌اند که در سخت‌ترین روزها هم لبخند می‌زنند، در تندترین طوفان‌ها هم ریشه در خاک امید دارند.

شاید راز شکوفه دادنِ پاییزی همین باشد؛ که زندگی را باید ادامه داد، حتی اگر فصل، پاییز باشد...