جاودانگی دل در آینه غزل
گیلان (پانا) - بیستم مهر، روزی برای تجلیل از عشق، اندیشه و غزل‌های جاودانه حافظ است؛ روزی که هر بیت آن چراغی روشن در دل‌های عاشقان و دوستداران ادب فارسی می‌افکند.
بیستم مهرماه، روز بزرگداشت خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی، شاعر بلندآوازه و اندیشمند قرن هشتم هجری، فرصتی است تا بار دیگر چراغ اندیشه و عشق را در پرتو غزل‌های آسمانی او روشن کنیم.
حافظ، صدای همیشه زنده‌ی شعر فارسی است؛ شاعری که واژه‌هایش، مرز زمان و مکان را درنوردیده و در دل هر عاشق و عارفی جا خوش کرده است. او شاعری است که «راز دل» را در لطیف‌ترین جام واژه‌ها ریخت و از میخانه‌ی معرفت، شرابی از ایمان، آزادگی و امید نوشاند.
در روزگار غفلت و فراموشی، غزل‌های حافظ یادآور نوری است که از عمق ایمان می‌تابد و انسان را به تأمل در عشق، حقیقت و زیبایی فرا می‌خواند. او در میان تاریکی‌ها، مشعل معرفت را در دست گرفت و نشان داد که عشق به خدا و انسان، والاترین راه رهایی است.
این روز، نه فقط یاد یک شاعر، که تجلیل از فرهنگ، خرد، و ایمان ایرانی-اسلامی است. یادآوری روحی است که قرن‌هاست در جان مردم ایران می‌تپد؛ روحی که در صدای بلبل و بوی گل، در نسیم شیراز و در دل تمام دوستداران زبان فارسی جاری است.
در این روز گرامی، دوستداران شعر و ادب فارسی، با خوانش غزل‌های جاودانه‌ی حافظ، به احترام دانایی و عشق سر تعظیم فرود می‌آورند و زمزمه می‌کنند: «آن سفر کرده که صد قافله همره اوست، هر کجا هست خدایا به سلامت دارش»
ارسال دیدگاه