از طوس تا ابد؛ دلی که بی‌قرار امام رضاست

دلم گرفته از غربتی که در طوس پیچیده است، از بغضی که در سینه‌ تاریخ نشسته و قرن‌هاست اشک‌ها را روانه چشم‌های شیعیان می‌کند. شهادت امام مهربانی‌ها، غریب‌ترین غریب آل محمد، زخمی است که هیچ‌گاه التیام نیافت.

یا رضا جان...

چه سخت است شنیدن قصه‌ی تنهایی‌ات در سرزمینی دور از خانه و حرم اجدادت. چه جانکاه است لحظه‌ای که در برابر نگاه‌های خنجرآلود دشمن، جامی زهرآلود به دستانت سپردند و لب‌های عطشناک تو از تلخی آن شعله‌ور شد. آه از آن لحظه که در حجره‌ی غریبانه‌ات، هیچ‌کس نبود جز دیوارهایی که شاهد آه‌ها و ناله‌های تو شدند.

امام غریب...

شهادتت قصه‌ی بی‌کسی شیعه است، قصه‌ی غربتی که در کوچه‌های خراسان پیچید و هنوز در دل‌های عاشقانت تکرار می‌شود. تو آفتاب روشنی بودی که به زور خاموش کردند، ولی پرتو نور تو هنوز دل‌های ما را گرم می‌کند. ای ضامن آهو! هنوز هر دلی که گرفتار می‌شود، به صحن و سرایت دخیل می‌بندد و اشک می‌ریزد.

چه دردناک است، ای امام رضا...

که پیکر پاکت را غریبانه در خاک خراسان سپردند؛ بی‌تاب، بی‌یاور، بی‌یار... اما امروزه می‌بینی که دل میلیون‌ها عاشق، خاک حرمت را بوسه‌گاه امید خود کرده است. چه کسی می‌تواند انکار کند که تو آغوشی امن برای دل‌های شکسته‌ای؟ چه کسی می‌تواند بگوید ضامن آهوی دل‌سوخته‌اش نبوده‌ای؟

ای خورشید غریب طوس...

هر سال در روز شهادتت، اشک‌هایمان چون باران بر گونه‌ها جاری می‌شود. بغضمان گلو را می‌فشارد و دلمان برای تو می‌گیرد. می‌دانیم که زهر ستم‌، جانت را گرفت، اما نور ولایتت در دل‌های ما خاموش نشد.

یا رضا...

امشب زائر حرمت نیستم، اما دلم در صحن گوهرشاد، در کنار ضریح طلایی‌ات، در ازدحام زائران غریب، با تو نجوا می‌کند. دلم دست بر شبکه‌های ضریحت کشیده و زمزمه می‌کند: "السلام علیک یا غریب الغربا..."

ای امام مهربان...

دلم گرفته از این همه فاصله، از این همه ناتوانی. کاش امروز کبوتری بودم و بال می‌گشودم تا بر بام حرمت می‌نشستم و گریه می‌کردم. کاش می‌توانستم دل خسته‌ام را در صحن و سرایت آرام کنم.

یا رضا جان،

قبول کن این اشک‌های بی‌قرار را، قبول کن این دل شکسته را، و ما را در روزی که هیچ یاری جز ولایت اهل‌بیت نیست، شفاعت فرما.

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا، یا غریب الغربا، یا ضامن آهو