پسرم رفت، اما نامش همیشه زنده است

شهید  غلامعلی نادری‌بنی در چهارم فروردین‌ماه سال ۱۳۴۷ در شهر بن و در خانواده‌ای متدین و ساده‌زیست، چشم به جهان گشود. او در محیطی سرشار از محبت و ایمان در کنار پدری زحمتکش و مادری دلسوز، مراحل رشد و تربیت را طی کرد.

خبرنگار پانا در مورد زندگینامه این شهید با مادر بزرگوارشان به گفت‌و‌گو پرداخت.

رقیه سلیمی، مادر شهید غلامعلی نادری‌بنی در گفت‌وگو با خبرنگار پانا اظهار کرد: «پسرم با رسیدن به سن مدرسه، پس از گذشتن از زیر قرآن کریم، تحصیل خود را در دبستان علامه آغاز کرد و پس از پایان دوره ابتدایی، وارد مقطع راهنمایی شد. در همان سال‌ها، روحیه مذهبی و انقلابی در وجودش شکوفا شد و در فعالیت‌های دینی و اجتماعی از جمله حضور در مسجد، اقامه نماز جماعت و پخش اعلامیه‌ها، مشارکت فعال داشت.»

سلیمی عنوان کرد: «غلامعلی به عضویت بسیج درآمد و مسئولیت جمع‌آوری و ارسال کمک‌های مردمی به جبهه‌ها را بر عهده گرفت. او علاوه بر ارسال اقلام مورد نیاز رزمندگان، نامه‌های خانواده‌های متدین را نیز به دست ایثارگران می‌رساند. هرچند سن و سالش اندک بود، اما ایمان و اراده‌اش او را به سوی جبهه‌های نبرد حق علیه باطل کشاند.»

وی تصریح کرد: «در اواخر سال ۱۳۶۰، در حالی که تنها سیزده سال داشت، تصمیم گرفت به‌عنوان رزمنده در دفاع مقدس حضور یابد. او در عملیات‌های فتح‌المبین، بیت‌المقدس و رمضان شرکت کرد و در جریان عملیات بیت‌المقدس از ناحیه دست راست مجروح شد. پس از بهبودی، بار دیگر به میدان نبرد بازگشت. »

سلیمی ادامه داد: «سرانجام در هفتم مردادماه سال ۱۳۶۱، در عملیات رمضان، در شرق بصره، در سن چهارده سالگی به فیض عظیم شهادت نائل آمد و جوان‌ترین شهید شهر بن لقب گرفت. پیکر پاکش شانزده سال در غربت شلمچه باقی ماند تا آن‌که در سال ۱۳۷۷ به زادگاه خود بازگشت و انتظار طولانی خانواده پایان یافت.»

وی گفت: «امروز مزار فرزندم در گلزار شهدای شهر بن، میعادگاه عاشقان جهاد و شهادت است. من به‌عنوان مادر شهید، با وجود داغ سنگین، به ایمان و ایثار او افتخار می‌کنم و یاد و نامش را برای نسل‌های آینده زنده نگاه خواهم داشت.»