PSG بی رحم و دوران بعد از امپاپه
تهران(پانا) -پاری‌سن‌ژرمن در دوران بعد از امباپه با لوئیس انریکه به تیمی بدل شده که دیگر تنها بر ستاره‌ها تکیه ندارد، بلکه بر پایه انسجام، پرسینگ تمام‌وقت و ترکیب نوآورانه‌ای از «تیکی‌تاکای عمودی» حالا به یکی از بی‌رحم‌ترین تیم‌های اروپا تبدیل شده است.
پاری‌سن‌ژرمن بار دیگر قدرت نمایی کرد؛ این‌بار در نیمه‌نهایی جام‌جهانی باشگاه‌ها مقابل رئال مادرید. تیم لوئیس انریکه تنها در ۸ دقیقه و ۱۴ ثانیه کار را تمام کرد؛ فابیان رویز (دقیقه ۶) و عثمان دمبله (۹) دو گل نخست را به ثمر رساندند، اما این پایان کار نبود. رویز در دقیقه ۲۴ و گونسالو راموس در دقیقه ۸۷ دو گل دیگر زدند تا پیروزی قاطع ۴ بر صفر مقابل تیمی که حالا کیلین امباپه را در ترکیب داشت، تکمیل شود.
شاید بزرگ‌ترین نکته‌ی این موفقیت، نه فقط در نتیجه، بلکه در سبکی باشد که انریکه با جدایی امباپه توانست بالاخره به‌طور کامل در پاریس پیاده کند؛ سیستمی مبتنی بر انسجام کامل تیمی، پرسینگ تمام‌وقت، و تیکی‌تاکای عمودی.
پاریس در مسیر قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا ابتدا آرسنال را با مجموع ۳ بر یک شکست داد، سپس اینترمیلان را با نتیجه تحقیرآمیز ۵ بر صفر در فینال در هم کوبید. در جام جهانی باشگاه‌ها نیز ابتدا اتلتیکو مادرید را با ۴ گل حذف کرد، بایرن مونیخ را ۲ بر صفر برد و حالا رئال مادرید را نابود کرده است. تیم انریکه در آستانه دیدار فینال برابر چلسی قرار دارد و بی‌شک، شانس اول قهرمانی است.
شکست یک‌بر صفر مقابل بوتافوگو تنها لغزش کوچک پاریس در هفته‌های اخیر بود، اما آن هم با پیروزی ۲ بر صفر مقابل سیاتل ساندرز و سپس نمایشی درخشان برابر اینتر میامی با حضور لیونل مسی، جبران شد. نکته جالب؟ حالا هم مسی و هم امباپه، در قالب رقبایی شکست‌خورده برابر سبک بازی انریکه قرار گرفته‌اند.
مایولو، مهاجم جوان پاریس، پس از پیروزی مقابل رئال گفت: «در این تیم همه می‌دوند، همه دفاع می‌کنند؛ از مهاجم گرفته تا دروازه‌بان. انریکه همیشه پشت سرمان فریاد می‌زند. این ذهنیت تسلیم‌نشدن را دوست دارم.».
اما انریکه چه رازی دارد؟ او در واکنش به پرسشی درباره سبک مربیگری‌اش در نشست خبری در سیاتل، با طعنه گفت: «می‌شود یک مستند دیگر ساخت.» طعنه‌ای به ویدیویی که پیش از بازی با بارسلونا منتشر شده بود؛ ویدیویی که در آن، انریکه از امباپه می‌خواست در پرسینگ بیشتر مشارکت کند.
اما امباپه هرگز با این سبک کنار نیامد و برای رؤیای قهرمانی در لیگ قهرمانان، راهی رئال مادرید شد. پاریس، اما بی‌او موفق شد قهرمان شود. انریکه در تحلیل فلسفه مربیگری‌اش گفت: «برای من رشد فردی بازیکن مساوی است با رشد تیمی. اگر بازیکن‌ها از منطقه امن خودشان بیرون نیایند، من به‌عنوان مربی شکست خوردم.»
تیمی بدون ستاره‌ی مطلق، اما با روحیه‌ای واحد، حالا پاریس را به تیمی بی‌رحم تبدیل کرده است. ترکیب خط حمله‌ای با خویچا کواراتسخلیا، دمبله و استعداد فوق‌العاده‌ای، چون دزیره دوه، بدون مهاجم کلاسیک شماره ۹، اما با وینگر‌هایی خستگی‌ناپذیر که هم در پرس، هم در نبرد‌های یک‌به‌یک بی‌وقفه حضور دارند.
نیمکت پاریس هم پرستاره است: بارکولا، زایر امری، کانگ‌این لی و خودِ مایولو، همگی در هر تیم دیگری بازیکن ثابت بودند. در خط میانی هم ترکیب ژوائو نوِس، ویتینیا و فابیان رویز، با وظایفی کاملاً منعطف و بدون پُست کلاسیک، قلب تاکتیک انریکه را شکل داده‌اند. سه‌تایی که دائم در حال پرس، بازی‌سازی و جابه‌جایی هستند.
در واقع، سبک بازی PSG نسخه‌ای مدرن از تیکی‌تاکا با چاشنی سرعت و عمق است. تاکتیکی که به جای حفظ صرف توپ، با پاس‌های سریع و عمقی، تمرکز بر عرض محدود و ایجاد فشار در قلب دفاع حریف، ساختار دفاعی رقبا را درهم می‌کوبد. ترکیبی از پرس سنگین (گگن‌پرس) و تیکی‌تاکا. همان‌طور که در هفته‌های اخیر دیده‌ایم، پاریس این سبک را به شکلی کم‌نظیر پیاده کرده است.
حسن رضائیان
ارسال دیدگاه