غریب‌تر از غریب

امام حسن(ع)، پسر ارشد امام علی (ع) و حضرت فاطمه (س) بود؛ امام  برادر سید الشهدا و حضرت رقیه بود. همانطور که شهادت برادر ایشان مظلومانه بود، شهادت برادر ایشان نیز مظلومانه بود.

علت شهادت امام حسن، مسموم شدن ایشان به دست همسرشان، جعده بود. جعده، دختر اشعث بن قیس بود. پدر جعده با حکومت امیر المومنین مشکل داشت و در جنگ صفین، نقش مهمی در انحراف آن داشت.

در آن زمان، حکومت امویان با تحمیل صلح به امام، به بسیاری از هدف ها و خواسته های خود رسیده بود که مهمترین آنها این بود که، مردی از امام علی که طرفدار حق بود، بر تخت نمی شنید. اما از برخی شرایط ناراضی بودند. چرا که امام حسن مجتبی گاهی با خواسته آنها که متوجه افکار تاریک آنها بود، مخالفت می کرد. یکی از این خواسته ها، تعیین جانشین برای معاویه بود.

معاویه می دانست تا زمانی که امام زنده است، تعیین کردن جانشین برای خود غیر ممکن است؛ زیرا با مخالفت امام حسن مواجه می شد؛ پس تصمیم به شهید کردن ایشان از راه های مختلف گرفت. پس از بررسی راه ها مناسب ترین فرد یعنی جعده را برای این کار انتخاب کرد.

آنگاه به صورت پنهانی به جعده، صد هزار درهم دادند. علاوه بر آن وعده  ازدواج با پسر معاویه، یزید را به او دادند. جعده نیز زهر را در نوشیدنی اما حسن مجتبی قرار داد. امام حسن هنگام شهادت به جعده فرمود: << تو مرا کشتی، خدا تورا بکشد. سوگند به خدا! تو به آرزویت نمی رسی و خدا تو را رسوا خواهد کرد. امام، پس از مدت ها درد و رنج، در تاریخ بیست و هشتم صفر، به دست همسر خود، به شهادت رسیدند.

پس از شهادت امام، هنگام خاکسپاری، جنازه ایشان مورد تیر باران قرار گرفت و هفتاد تیر از تن مبارک ایشان بیرون آوردند؛ امام حسین با وجود اینکه تن برادرشان تیر باران شد، به علت وصیت برادر، از درگیری جلوگیری کرد.

پس از شهادت امام حسن مجتبی، معاویه به قول خود مبنی بر ازدواج یزید و جعده، عمل  نکرد و جعده با یعقوب ابن طلحه و صاحب سه فرزند از خاندان طلحه، ازدواج کرد.

امام حسن مجتبی را در قبرستان بقیع در ندینه، به خاک سپردند. شهادت امام این گونه مظلومانه بود که حتی به برادرش اجازه درگیری نداد. امام حسن غریب بود، حتی با همسرش؛ امام حسین نیز همانند پدر و برادرشان راه آنها را در پیش گرفتند تا روزی که نامش واقعه کربلا شد.