ضور در مراسم لاله های خونین

حضور در مراسم تشییع شهید، تجربه‌ای عمیق و فراموش‌نشدنی است که هر خبرنگار را به چالش می‌کشد. صبح زود، در حالی که آفتاب به آرامی در حال طلوع است، خبرنگار به محل مراسم می‌رسد. هوای تازه و عطر گل‌های تازه‌چیده، فضایی معنوی و خاص را ایجاد کرده است. 

جمعیتی از مردم، با چهره‌های غمگین و در عین حال پر از افتخار، در کنار هم ایستاده‌اند. هر کدام از آن‌ها داستانی دارند؛ داستانی از عشق، فداکاری و از دست دادن. خبرنگار با دقت به جزئیات توجه می‌کند؛ از پرچم‌های سه رنگ که به اهتزاز درآمده‌اند تا چهره‌های آشنا و غریبه‌ای که در کنار هم ایستاده‌اند. 

سخنرانی‌ها آغاز می‌شود. یکی از دوستان شهید با صدای لرزان، از روزهای سختی که با هم گذرانده‌اند می‌گوید و یادآوری می‌کند که چگونه شهید همیشه در خط مقدم بوده و برای دفاع از وطنش جانفشانی کرده است. هر کلمه‌ای که از زبان او خارج می‌شود، بار عاطفی خاصی دارد و اشک‌ها را در چشمان حاضران می‌نشاند. 

خانواده شهید، به ویژه مادرش، در کانون توجه قرار دارند. چهره‌ای غمگین و در عین حال پر از افتخار، نشان‌دهنده‌ی عشق عمیق او به فرزندش است. خبرنگار با دقت به این لحظات نگاه می‌کند و سعی می‌کند احساسات را به تصویر بکشد. او می‌داند که این لحظات، فراتر از یک گزارش خبری است؛ این‌ها روایت‌هایی از عشق، فداکاری و همبستگی هستند.

خانواده کرمی سومین شهید خود را در راه حفظ آرمان های انقلاب اسلامی تقدیم وطن کردند، شهیدان حسین و مظفر کرمی در جنگ هشت ساله تحمیلی فدایی ایران اسلامی شدند؛ مادر پیرشان بعد از داغ ۲ جگر گوشه‌اش زمین‌گیر شده و حالا در جنگ تحمیلی ۱۲ روزه دشمن صهیونی- آمریکایی، سومین فرزندش که از کارکنان زندان اوین تهران بود، به شهادت رسید.

در این مراسم، صدای ناله و اشک‌های خانواده شهید، فضای مراسم را پر کرده و احساس همدردی و همبستگی را در دل‌ها زنده می‌کند. خبرنگار با دوربینش، تصاویری از چهره‌های غمگین و در عین حال پر از افتخار می‌گیرد. او می‌داند که این تصاویر، گویای داستانی بزرگ‌تر از خودشان هستند.

در پایان مراسم، وقتی تابوت شهید به آرامی به سمت آرامگاه حرکت می‌کند، جمعیت با صدای بلند شعار می‌دهند و پرچم‌ها را به اهتزاز درمی‌آورند. این لحظه، نمادی از عشق و وفاداری به میهن و ارزش‌های انسانی است که در دل هر ایرانی زنده است. 

من دینا رضایی‌نادر خبرنگار پانا با یادداشت‌هایی پر از احساس و تصاویر زنده، به خانه بازگشتم و می‌دانم که این تجربه، نه تنها یک گزارش خبری، بلکه یک روایت از عشق، فداکاری و همبستگی است که در دل هر ایرانی جاودانه خواهد ماند. 

این مراسم، یادآور این است که هر شهید، نه تنها یک فرد، بلکه نماد آرمان‌ها و ارزش‌هایی است که برای آن‌ها جانفشانی شده است. 

من دینا رضایی‌نادر دانش‌آموز خبرنگار خبرگزاری پانا، با این احساس عمیق، قلم خود را به حرکت درمی‌آورم و داستان این شهید را با تمام وجود روایت می‌کنم.