۱۵ مهر روز روستاها و عشایر و آیین‌هایش

مردم کشورمان امروز شاهد گرامی‌داشت ویژه‌ای هستند؛ ۱۵ مهر، روز روستا و عشایر، جشنی است برای کسانی که با خاک و کوچ و تولید مداوم زندگی می‌سازند. از کوهستان‌های سرد تا دشت‌های سبز، داستان‌های دیرینهٔ روستاییان و تجربه‌های بی‌پایان عشایر در قلب جامعه جاری است.

روستاهای ما با کارگاه‌های محلی، بازارچه‌های کوچک و صدای چاقوی نان‌پزی در کنار دودکش‌های خانه‌های چوبی، نشان می‌دهند که اقتصاد خانواده محور چقدر توانمند است.

روستا، یک واحد اجتماعی، اقتصادی کوچک است که بیشتر جمعیتش به کشاورزی، دامداری، صنایع دستی و کارگاه‌های محلی مشغول‌اند. زندگی روستایی معمولاً با زمین و محصولاتی مثل گندم، جو، سیب‌زمینی، مرکبات و گله‌های دام گره خورده است.

عشایر، گروه‌های کوچ‌نشین یا نیمه کوچ‌نشین هستند که به طور موقت یا فصلی در چادرها یا منزلگاه‌های سنتی زندگی می‌کنند،‌ کار اصلی آن‌ها عمدتاً دامداری است. کوچ به معنای حرکت بین مراتع مختلف برای یافتن چراگاه‌های تازه است که با فصل‌ها و آب و هوا هم‌سو است.

عشایر با چادرهای رنگین و قصه‌های شبانه به جمعه‌های فصل‌های گوناگون جان می‌بخشند. امسال، مراسم سنتی از جمله موزیک‌های محلی، رقص‌های تاریخی و ارائهٔ دست‌بافته‌های عشایری در مراکز شهری و روستایی برگزار می‌شود تا پیوند نسل‌های مختلف تقویت شود.

در نقاطی از کشور، روستاها با برنامه‌های «بازدید از مزارع و کارگاه‌های محلی» برای بازدیدکنندگان و نوجوانان، رویدادهای فرهنگی برگزار می‌کنند تا کودکان و جوانان با دنیای کشاورزی و دامپروری آشنا شوند و از تجربیات دست اول روستانشینان بهره برند و این کار نقش به سزایی در جامعه دارد.

در حالی که کشور به سمت توسعه پایدار حرکت می‌کند، ۱۵ مهر یادآور این است که روستا و عشایر نه تنها بخشی از تاریخ ما هستند، بلکه ستون‌های فعّال و پویا در آیندهٔ اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی به شمار می‌روند. با آموزش، سرمایه‌گذاری و حفظ میراث، این جامعهٔ ارزشمند می‌تواند همچنان به‌عنوان موتور محرک توسعه، الهام‌بخش باشد.