مولانا، شمس جان و چراغ عرفان

۸مهر ماه هر سال در ایران به نام بزرگداشت مولوی ثبت شده است. جلال‌الدین محمد بلخی، معروف به مولوی یا مولانا، یکی از بزرگ‌ترین شاعران و عارفان تاریخ است و این روز یاد و خاطره او را گرامی می‌دارد. 

مولوی در قرن سیزدهم میلادی در شهر بلخ به دنیا آمد و با آثار خود همچون مثنوی معنوی و دیوان شمس تبریزی، جایگاه ویژه‌ای در ادبیات و عرفان جهان پیدا کرد.

انتخاب روز  ۸ مهر برای بزرگداشت مولوی، نشان‌دهنده نقش او در ترویج صلح، دوستی، عشق الهی و مدارا است. آثار مولوی علاوه بر جنبه‌های عرفانی، آموزه‌های انسانی و اخلاقی را به نسل‌های مختلف منتقل کرده‌اند. 

مثنوی معنوی، که به «قرآن زبان فارسی» هم شهرت دارد، مجموعه‌ای از داستان‌ها، حکایات و پندهای اخلاقی است که مفاهیم عمیق عرفانی را ساده و قابل فهم بیان می‌کند. 

بزرگان ایران همواره به مولوی ارج نهاده‌اند. سعدی او را ستوده و آثارش را سرچشمه حکمت و معرفت دانسته است. علامه علی‌اکبر دهخدا مولوی را شاعر عشق و انسانیت خوانده و گفته است آموزه‌های او حتی در عصر مدرن نیز راهگشا هستند. شهریار و سهراب سپهری هم تحت تأثیر نگاه عرفانی مولوی، شعرهایی با مضمون انسان‌دوستی و عشق الهی سروده‌اند. 

مولوی تنها شاعر نبود؛ او در زندگی اجتماعی نیز تاثیرگذار بود. او بر همزیستی مسالمت‌آمیز انسان‌ها با یکدیگر و با طبیعت تأکید داشت و معتقد بود عشق و محبت، نیروی اصلی تعالی انسان است. آثار او پیام همدلی و مدارا را بدون هیچ تبعیضی نسبت به دین، قوم یا فرهنگ منتقل می‌کنند. 

امروزه در ایران، بزرگداشت مولوی فرصتی است برای برگزاری نشست‌های ادبی، کارگاه‌های شعر و عرفان، نمایشگاه‌های فرهنگی و معرفی کتاب‌های او. این مراسم به نسل جدید کمک می‌کند با اندیشه‌های عمیق مولوی آشنا شوند و ارزش‌های اخلاقی و معنوی او را در زندگی روزمره خود به کار بگیرند.

یکی از نکات مهم بزرگداشت مولوی، تأکید بر پیام جهانی و صلح‌آمیز او است. آثار مولوی فراتر از زمان و مکان هستند و می‌توانند راهنمایی برای حل تعارض‌ها و افزایش همدلی در جامعه معاصر باشند. 

به این ترتیب، روز ۸ مهر هر سال نه تنها یاد شاعر و عارف بزرگ را زنده نگه می‌دارد، بلکه فرهنگ عشق، دوستی و اخلاق انسانی را در دل جامعه ایرانی و فراتر از مرزها پررنگ‌تر می‌کند.