۲۷ شهریور روز شعر و ادب فارسی

سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، فرزند حاج میرآقا خُشْکَنابی، در سال ۱۲۸۳ش در تبریز متولد شد؛ خانواده وی اصالتا از روستای خُشْکَناب بودند. دوران کودکی‌اش مصادف با انقلاب‌های تبریز بود.

تحصیلات وی با قرائت گلستان و نصاب الصبیان در مکتب روستا و نزد پدرش آغاز شد و در همان اوان با دیوان حافظ آشنایی پیدا کرد. پس از آن سیکل اول متوسطه را در مدرسه متحده و فیوضات به پایان رساند و در سال ۱۳۰۰ شمسی به تهران آمد و تحصیلات متوسطه را در دار الفنون به پایان رساند و وارد مدرسه طب شد. وی تا کلاس آخر مدرسه طب را تحصیل کرد. شهریار پس از آن وارد خدمت دولتی شد.

وی در سال ۱۳۱۰ شمسی وارد خدمت دولت شد و تهران را ترک کرد و به خراسان رفت و تا سال ۱۳۱۴ در آنجا بود. در سال ۱۳۱۳ پدرش درگذشت و در قم مدفون شد.

شهریار در ۱۳۳۲ به تبریز بازگشت و از ۱۳۴۶ در دانشکده ادبیات تبریز به تدریس اشتغال یافت. او در همان زمان منظومه معروف و ترکی خود به نام حیدربابایه سلام را منتشر کرد.

مقبرة الشعرا محل دفن سید محمدحسین شهریار و بسیاری دیگر از مشاهیر ایران است. شهریار ۲۷ شهریور سال ۱۳۶۷ در تهران درگذشت و جنازه‌اش به تبریز منتقل شد. وی آخرین شاعری بود که در مقبرة الشعرا دفن شد. به گفته برقعی در کتاب سخنوران نامی معاصر ایران، او در آخرین لحظات حیات، اشعار زیر را زمزمه می‌کرد:

«ای مظهر جمال و جلال خدا علی(ع)

یا مظهر العجائب و یا مرتضی علی(ع)

از شهریار پیر زمین‌گیر دست‌گیر

ای دست‌گیر مردم بی‌دست و پا علی(ع)»

۲۷ شهریور، سالروز درگذشت شهریار، از سوی شورای عالی انقلاب فرهنگی ایران، روز ملی شعر و ادب، نامیده شده است.

علی‌‌‌اصغر شعردوست، پیشنهاد‌‌دهنده نامگذاری این روز، در نامه خود به رییس جمهور و رییس شورای عالی انقلاب فرهنگی، جامعیت و ممتاز بودن شهریار در شعر فارسی و ترکی، فضایل اخلاقی، همراهی با انقلاب اسلامی و شهرت فراوان وی را از دلایل این پیشنهاد نام برده است.