شعر صدای بی واسطه مردم ایران

۲۷ شهریور، در تقویم رسمی ایران به نام شعر و ادب فارسی ثبت شده؛ روزی که با سالروز درگذشت استاد محمدحسین شهریار، شاعر مردمی و صاحب‌دل، گره خورده است. شهریار با شعرهایی که از دل مردم برخاست و به دل مردم نشست، صدای جان‌های سخنگو شد؛ از «علی ای همای رحمت» تا غزل‌های عاشقانه و ترکی آذربایجانی‌اش، او واژه را به زندگی تبدیل کرد.

اما این مناسبت، فراتر از بزرگداشت یک شاعر، فرصتی‌ست برای گرامی‌داشت زبانی که قرن‌هاست در دل شعر، قصه، دعا، لالایی و فریاد جاری‌ست. زبان فارسی، نه فقط وسیله‌ی ارتباط، بلکه خانه‌ی اندیشه، احساس و خاطره‌ی جمعی مردمان این سرزمین است.

شعر فارسی، از فردوسی تا حافظ، از سعدی تا نیما، نه‌فقط هنر، بلکه آیینه‌ای‌ست از دردها، امیدها، زیبایی‌ها و مقاومت این ملت. در هر بیت، رد پای تاریخ هست؛ در هر غزل، صدای عشق؛ و در هر مثنوی، حکمت و اندیشه‌ای که نسل‌ها را به هم پیوند می‌دهد.

در این روز، شعر نه در سالن‌ها و همایش‌ها، بلکه در دل مردم زنده است. نوجوانان با دفترهای شعر تازه، پیران با خاطرات کهن، و همه با زبان مادری‌شان، این روز را جشن می‌گیرند. شعر، در جنوب و شمال، در روستا و شهر، در دل کسانی که با واژه‌ها زندگی می‌کنند، نفس می‌کشد.

ادب فارسی، فراتر از قواعد زبانی، شیوه‌ای‌ست برای اندیشیدن، سخن‌گفتن و زیستن با احترام و معنا. روز شعر و ادب فارسی، نه فقط یادآور گذشته‌ای باشکوه، بلکه دعوتی‌ست برای ساختن آینده‌ای روشن‌تر با واژه‌هایی که معنا دارند.

در روزی که به نام شعر ثبت شده، نیازی به تشریفات نیست؛ کافی‌ست یک بیت بخوانی، یک واژه را با دل بگویی، و بدانی که هنوز، در این خاک، شعر زنده است.