شهادت امام حسن عسکری (ع)صبری که تاریخ از آن می‌نویسد

در سال ۲۶۰ هجری قمری، امام حسن عسکری(ع)، یازدهمین امام شیعیان، در شهر سامرا به شهادت رسید و این رویداد، که در سایه فشارها و محدودیت‌های سیاسیِ زمانه عباسیان رقم خورد، به قطعه‌ای از تاریخ بدل شد که صبر بی‌کران و حلم بزرگ این امام معصوم را به رغم تجربه فشارهای روزگار به تصویر می‌کشید.

شهادت ایشان نه تنها پایان حیات فکری یک امام معصوم بلکه نقطه‌ای است که به تقاطع باورها، عدالت‌خواهی و مقاومت در برابر ظلم می‌انجامد.

آن‌گونه که تاریخ روایت می‌کند، امام حسن عسکری(ع) در شرایطی دشوار و زیر نظر دقیق مقامات حکومت وقت زیست و هدایت پیروانش را همچون نگینی در قلب جامعه می‌تاباند.

 فشارهای سیاسی، محدودیت‌های عباسیان و فضای خفقان‌آلود آن روزگار، هیچگاه از اراده او در بیان عدالت و تقوا نکاستو روایات تاریخی بر این نکته تأکید می‌کنند که پس از سال‌ها تجربه حبس کوچک و بزرگ، آن امام همواره آرام، با سمّی که از سوی دشمنان به سویش روانه شد، به شهادت رسید و در آرامگاه پدرش، در سامرا، به خاک سپرده شد.

شهرت مقام شهادت ایشان در میان شیعیان به معنای عمیق پذیرش واقعیت ظلم و نیز جست‌وجوی راستی و صبر است و شهادتِ امام حسن عسکری(ع) درک همگان را از مفهوم صبر تاریخی اهل بیت تشدید کرد.

صبری که به میدان تبدیل می‌شود و با عمل اخلاقی و عدالت‌خواهی در زندگی روزمره مردم نقش می‌بندد و از این رو، این روز با مرور زندگی او و با یادآوری روح مقاوم انسانیت، به عنوان نمادی از پیگیری حقیقت و وفاداری به ارزش‌ها در ذهن‌ها می‌ماند.

در نگاه پژوهشگران تاریخی و دینی، شهادت این امام، پیوندی عمیق میان گذشته و حاضر ایجاد می‌کند و پیام صبر، تقوا و عدالت همچنان برای نسل‌های امروز الهام‌بخش است و آرامگاه او در سامرا تبدیل به بنایی برای بازخوانی این ارزش‌ها و بازتولید امید می‌شود. 

برای کسانی که به دنبال درکی عمیق‌تر از تاریخ امت اسلامی هستند، این لحظه شهادت یادآور مسئولیت استماع صدای حقیقت و پاسخگویی اخلاقی در برابر بی‌عدالتی است.

 بی‌تفاوت نبودن در برابر ظلم و بی‌عدالتی، تعهد به عدالت و احترام به حرمت انسان است که به یادگار امام حسن عسکری(ع) باقی می‌ماند و شهادت ایشان همچنان، در هر نسل، به ما می‌گوید که صبر راستین به همراه عمل شایسته، می‌تواند چراغ راه جامعه را روشن نگه دارد.