مولانا، پل بی‌مرز عشق و حقیقت

مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، شاعر بی‌مرز عشق و حقیقت، نه فقط میراث‌دار فرهنگ ایرانی–اسلامی است، بلکه پلی است میان دل‌های انسان‌ها در سراسر جهان. هر سال که به نام او مزین می‌شود، فرصتی دوباره است تا از نو به خود بنگریم؛ به پرسش‌های عمیق زندگی، به معنای بودن، و به آن نغمه‌ی ازلی که ما را به سوی نور می‌خواند.

مولانا در روزگاری پرآشوب زیست، اما کلامش هنوز آرامش‌بخش و راهگشاست. او با زبان شعر، از دلی گفت که همه‌ی دل‌ها را می‌شناسد؛ دلی که عشق را تنها راه رسیدن به حقیقت می‌داند. در جهانی که پر از فاصله و جدایی است، پیام مولانا یادآور این است که «ما همه از یک گوهریم» و مرزها تنها در ذهن ما شکل می‌گیرند.

بزرگداشت مولانا، بزرگداشت امید است؛ امید به اینکه انسان می‌تواند فراتر از اختلاف‌ها، به نقطه‌ی مشترک عشق و یگانگی برسد. بیاییم در این روز، نه فقط اشعار او را زمزمه کنیم، بلکه پیام او را در زندگی‌مان جاری سازیم؛ پیامی که می‌گوید راه رهایی، در مهربانی و آشتی است.

اکنون که جهان بیش از هر زمان دیگری تشنه‌ی صلح و دوستی است، بازخوانی اندیشه‌های مولانا می‌تواند راهی برای نزدیک شدن دل‌ها باشد. او ما را به درون خودمان می‌برد؛ به جایی که حقیقت، پیش از هر واژه‌ای، در سکوت دل آشکار است. اگر گوش جان بسپاریم، هنوز می‌توان نوای نی را شنید که از فراق می‌نالد و انسان را به وصل فرا می‌خواند.

بزرگداشت مولانا تنها یک یادآوری تاریخی نیست، بلکه دعوتی است به زیستن عاشقانه؛ به دیدن زیبایی در دل تاریکی و ساختن جهانی که در آن محبت، زبان مشترک همه‌ی آدمیان باشد.