نعمت ارزشمند آزادگی

آزادگان، نیروهای زخمی و یا تحت محاصره رژیم بعثی عراق بودند و یا در مناطق اشغالی جا مانده بودند به اسارت در می آمدند.

هر روز با یادگارهای تلخ دوری از خانواده‌، نگرانی برای رزمندگانی که از آنها دور شده بودند و با نبودِ امکانات اولیه، با فشارهای روانی شدید و با تهدیدهای جسمانی مواجه می شدند اما همچنان مقاومت میکردند.

در کنار سختی‌ها، همکاری‌های جمعی و همبستگی بین آزادگان پدید می‌آمد. آنان با حفظ نظم، توزیع عادلانه مواد غذایی، تقسیم وظایف پرستاری به یکدیگر و ایجاد شبکه‌های پشتیبانی روانی و اجتماعی این دشواری‌های روزمره را به‌حداقل می‌رساندند. این رفتارهای جمعی، به عنوان شاخصی از ظرفیت همبستگی ملی در برابر فشارهای دشمنان محسوب می شد.

در طول سال‌های اسارت رزمندگان، خانواده‌ها به انتظار فرزندان خود می نشستند. پیام‌های مکتوب، تماس‌های محدود و پیام‌های معنوی که از طریق رسانه‌ها و شبکه‌های گسترده مردمی به گوش افراد می‌رسید، همواره به آنان انرژی می داد و روحیه آنان را تقویت میکرد. این صبر، به عنوان انگیزه‌ای برای بازگشت و بازیابی امید در جامعه، نقش محوری ایفا کرده است.

در مرداد سال ۱۳۶۹ پس از توافقات صورت گرفته به دنبال پذیرش قطعنامه ۵۹۸، زمینه بازگشت آزادگان به میهن اسلامی فراهم شد و نخستین گروه از آزادگان سرافراز در ۲۶ مرداد همان سال با استقبال بی نظیر مردم به آغوش خانواده ها بازگشتند.

ستاد رسیدگی به امور آزادگان تبادل حدود ۵۰ هزار آزاده را با همین تعداد اسیر عراقی و با هماهنگی دستگاههای دیگر برعهده گرفت. با این تفاوت که اسرای آنها نظامی بودند و اسرای ما بیشتر بسیجی و غیرنظامی.

بازگشت آزادگان به معنای بازگشت کاملِ انسان‌هایی با اعتماد به نفس و با ایمان بود؛ هر آزاده، هنوز هم دارای داستانی است که تجربه‌های شخصیِ صبر و پایداری را به اشتراک می‌گذارد. این روایت‌ها، به عنوان گنجینه‌ای از درس‌های اخلاقی و انسانی، به نسل‌های آینده در حال انتقال است تا در مواجهه با چالش‌ها، به اصولی پایبند باشند.

سالگرد آزادی اسرای جنگ تحمیلی، به عنوان یادآوری از قدرت ملت ایران در مقابله با چالش‌ها و ناملایمات، نیازمند توجه و احترام ویژه جامعه است. این روز باید به عنوان فرصتی برای تقویت همبستگی ملی و تجدید پیمان با آرمان‌های شهدای گرانقدر جنگ تحمیلی یاد شود.

اهمیت این رویداد به‌ویژه در تشکیل پیوندهای ملی و اجتماعی بارز است. رشادت این عزیزان می‌تواند به عنوان نمادی از اتحاد و همبستگی ملی در سال‌های پس از جنگ مطرح شود و به تسکین دردها و رنج‌های بر جای مانده از آن دوره تاریخ‌ساز کمک کند.

با سپاس از دلاوری‌ها و پایداری‌های گذشته فرزندان این خاک، آینده را با امید و اعتماد به ساخت یک کشور سرفراز و آباد و با قدردانی از وجود ارزشمند سرمایه های معنوی همچون آزادگان سرافراز بنا می کنیم.