خیلی خیلی دور و بسیار نزدیک

فیلم «خیلی خیلی دور و بسیار نزدیک» به کارگردانی احمد حیدریان، اثری میان رویا و واقعیت است که این مرز را به راحتی کمرنگ کرده است.

این فیلم که در بخش ملی جشنواره با دیگر آثار رقابت می‌کند، روایتی از  دو کودکیست که برای دیدار با پدر شهیدشان تصمیماتی می‌گیرند، از ویژگی‌های این فیلم روایت شیرین و ساده آن است که به دست این دو کودک رقم می‌خورد.

تعلیق در روایت نکته‌ایست که همان مرز رویا و واقعیت در این فیلم را می‌سازد، اگرچه مخاطب در دقایق اولیه با خودش اتفاقات بین کاراکترهای فیلم  را مرور می‌کند و به دنبال دلیل می‌گردد، اما زبان شیوای اثر باعث می‌شود تا اتفاقات سورئال کار را راحت‌تر هضم کند.

این فیلم از آن دسته آثاریست که روایت سورئال آن ذوق مخاطب را کور نمی‌کند، کارگردان اثر در ۱۵ دقیقه تصمیم گرفته تا آنچه در دست دارد را نشان دهد، همین موضوع باعث شده تا  در دقایق پایانی مخاطب گنگ از آنچه در ذهن سازنده کار می‌گذرد بماند، بازی گرفتن از دو کودک خردسال یکی از نکاتیست که می‌توان درباره این موضوع صحبت کرد.

در سال‌های چه در سینمای بلند و چه در سینمای کوتاه شاهد درخشش بازی کودکان هستیم که خبر از آینده خوب سینمای ایران می‌دهند.