اختصاصی پانا | روایت چهره‌هایی که با خیال و تصویر، کودکیِ ما را ساختند
مجید مجیدی؛ فیلم‌سازی که درد و رؤیای کودکی را به زبان جهانی بدل کرد
تهران (پانا) - مجید مجیدی از آن فیلم‌سازانی است که با صداقت و نگاه انسانی‌اش، جهان را به یاد کودکان ایران انداخت. او با فیلم‌هایی ساخت که در سادگی‌شان، حقیقتی بزرگ نهفته بود؛ از بدوک تا بچه‌های آسمان، از رنگ خدا تا باران، هر فریم از آثارش، روایتی از ایمان، عشق، فقر و امید است نگاهی که از دل کودکی برخاست و جهانی شد.
مجید مجیدی متولد ۱۳۳۸ در تهران است؛ هنرمندی که کارش را از تئاتر آغاز کرد و خیلی زود به یکی از مهم‌ترین فیلم‌سازان پس از انقلاب بدل شد. اما نقطه‌ی آغاز درخشش او، سینمای کودک بود؛ جایی که کودک نه تنها سوژه‌ی قصه، بلکه روح و جوهره‌ی نگاهش شد.
او نخستین‌بار با فیلم «بدوک» (۱۳۷۰) به طور جدی خود را معرفی کرد؛ داستانی تلخ و صادقانه از فقر، بی‌پناهی و فروختن کودکان. فیلمی که نگاه انسانی مجیدی را به مسئله‌ی کودک نشان داد و نوید سینمایی متفاوت داد.
اما شهرت جهانی او با «بچه‌های آسمان» (۱۳۷۵) رقم خورد؛ داستان خواهر و برادری که برای یک جفت کفش، دنیایی از احساس، عشق و همدلی را به نمایش گذاشتند. این فیلم نخستین اثر سینمای ایران بود که به نامزدی جایزه‌ی اسکار دست یافت و نام مجیدی را در فهرست فیلم‌سازان انسانی جهان ثبت کرد.
او در ادامه با فیلم‌هایی چون «رنگ خدا» (۱۳۷۷)، «باران» (۱۳۸۰)، «بید مجنون» (۱۳۸۳) و «محمد رسول‌الله (ص)» (۱۳۹۴) مسیر خود را در سینمایی معنوی، شاعرانه و پر از کرامت انسانی ادامه داد.
مجیدی در نگاهش به کودک، جهان را از زاویه‌ی چشم‌های بی‌آلایش و دردمند می‌بیند؛ جایی که فقر و سختی هست، اما ایمان و امید هنوز زنده است. او همواره در گفت‌وگوهایش گفته: «کودک، آینه‌ای‌ست از انسانیتِ ناب؛ اگر در چشم او نگاه کنیم، جهان را درست‌تر می‌بینیم.»
در آثارش، مرز میان کودک و بزرگسال، میان درد و زیبایی، همیشه باریک است. او باور دارد که کودک، زبان بی‌ریای حقیقت است و شاید به همین دلیل، فیلم‌هایش در هر گوشه از جهان فهمیده می‌شوند، بی‌آنکه نیاز به ترجمه داشته باشند.
مجید مجیدی با دوربینش، ایمان را در قاب زندگی روزمره ثبت کرد و نشان داد که می‌شود از کودکی آغاز کرد و به جهان رسید؛ بی‌ادعا، بی‌هیاهو، اما با عشقی عمیق به انسان.
هر روزِ جشنواره، فرصتی است برای مرور ردپای کسانی که با قصه‌ها و تصویرها، به کودکیِ ما جان دادند.
فاطمه آبروش
ارسال دیدگاه