سیمای زنی که «علفزار» را پشت سر گذاشت
تهران (پانا) - فیلم سینمایی «علفزار» سیمای زنی را به نمایش می‌گذارد که در حال گذر از علف‌زاری است که شرایط بر او تحمیل کرده است.
فیلم سینمایی «علفزار» به نویسندگی و کارگردانی کاظم دانشی و تهیه‌کنندگی بهرام رادان در چهلمین جشنواره فیلم فجر حضوری موفق داشت و جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن و سیمرغ بلورین برای صدف اسپهبدی، جایزه بهترین تدوین و سیمرغ این بخش برای حمید نجفی‌راد، جایزه و سیمرغ بهترین صداگذاری برای علیرضا علویان و سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه را برای کاظم دانشی در بر داشت.
در «علفزار» همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد با فیلمنامه‌ای کم‌نقص در روایت و پُرکشش، ساختار کارگردانی خوب و افتتاحیه‌ای میخکوب‌کننده همچون آغازهایی که اکثراً در فیلم‌های کوتاه دیده می‌شود، روبرو شدیم اما سوژه و این‌همه استرس و کثافت در فیلم اذیت‌کننده است. کاظم دانشی از خانواده سینمای کوتاه می‌آید و این اولین تجربه بلند داستانی او است؛ سینمای کوتاهی که داستان و ساختار فیلم‌هایش مبتنی بر فیلمنامه و دکوپازی دقیق است و افتتاحیه فیلم «علفزار» نیز این‌گونه بود. بازی پژمان جمشیدی از آثار قبلی‌اش یک قدم جلوتر رفته است؛ از جسارتی که بهرام رادان و کاظم دانشی در خلق این اثر به خرج دادند، نباید بگذریم. یک کارشناس اجتماعی و فرهنگی می‌گفت وقتی اثری خلق می‌شود که قبح یک ماجرا از بین می‌رود، آسیب اجتماعی جدی به همراه خواهد داشت اما این فیلم به نوعی به مخاطبش می‌گوید سکوت برای «سارا» جایز نیست. نکته فیلم این است که قدرت یک زن را در تصمیم‌گیری و ایستادگی در برابر ظلمی که به او شده ببینیم چراکه (آینده) فرزندش را آسیب‌دیده می‌بیند و اساساً اسم فیلم هم از این تصمیم می‌آید.
این همان مطلبی است جنبش «می تو» در چندین ماه گذشته به صراحت بیان می‌کند و این در حالی است که در سینمای ایران در یک سال اخیر نیز کمابیش به این موضوع پرداخته شده است از «ابلق» نرگس آبیار که به صورت جدی چنین موضوعی را مطرح می‌کند تا «علفزار» که اتفاقی واقعی را دستمایه قرار داده و چندین پرونده قضایی را نیز در خود دارد.
کاظم دانشی کارگردان فیلم سینمایی «علفزار» در همین مورد در گفت‌وگو با خبرنگار پانا بیان کرد: «ایده اصلی من در ساخت این فیلم، پیشگیری از وقوع جرم است، یعنی به اعتقاد من رسالت فیلمساز در قبال جامعه و سینما این است که در مورد مسائلی حرف بزند و سوژه‌هایی را جلو ببرد که بتواند دردی از جامعه دوا کند و مساله‌ای را مطرح کند. من خیلی دغدغه‌مند فیلم ساختم و از روی هیجان فیلم نساختم و اتفاقاً با شناخت خیلی زیاد به سراغ سوژه‌ام رفتم. اینکه سوژه ملتهب است و شاید جنجالی داشته باشد، به این دلیل است تاکنون به صورت جدی در مورد آن صحبت نشده است به دلایل مختلف از جمله حجب و حیایی که وجود دارد. فیلم «علفزار» تمام تصور من از فیلم ساختن طی این سال‌ها است و دوست داشتم در مورد سکوت نکردن و عدم ترس از آبرو فیلم ساختم.»
خرده روایت‌های فیلم نیز پرداختی درست دارند و با نقطه مشترک‌شان که همان پژمان جمشیدی است پیش می‌روند. کودکانی که در این فیلم نمایش داده می‌شوند آینده‌ای هستند که تاثیر گرفته از احوالات امروزند؛ بچه‌ای که با آرزوهای خود می‌میرد، بچه نامشروع سربه‌راه و بچه‌ای که روانش پریشان شده اما می‌بینیم که مادر کودکی که روانش پریشان شده درصدد بهبودی او است و قصد دارد او را کمی از این حالت خارج کند. در واقع «علفزار» سیمای زنی را به نمایش می‌گذارد که در حال گذر از علف زاری است که شرایط بر او تحمیل کرده است.
ارسال دیدگاه