آیینه ولایت در بقیع؛وظیفه ام البنین (س) را از مادری سبقت داد

در سالروز شهادت بانویی که تاریخ را با اوج وفاداری و ادب، مزین ساخت، قلم‌ها از شرح داغ او کم می‌آورند؛ داغی که نه فقط فقدان چهار پسر، بلکه گداخته شدن تمام وجود در آتش رسالت بود. حضرت ام‌البنین (س) در قاموس عشق، مادری بودند که عشق به امام زمان خود را بر غریزه مادری ترجیح دادند و از این جهت، الگویی بی‌بدیل برای هر کسی شدند که وظیفه‌ای بر دوش دارد.

آن بانوی بزرگوار، نه در هنگام بدرقه فرزندانش، بلکه در لحظه شنیدن خبر بازگشت کاروان، درس بزرگ تاریخ را به ما آموخت. وقتی بشیر به مدینه رسید و شروع به نام بردن از عباس و جعفر و عثمان و عبدالله کرد، قلب مادر در سینه می‌لرزید، اما زبانش نلغزید.

چگونه می‌توان اوج یک قلب را درک کرد؟ آنجا که مادری، که چهار دسته گلش را به قربانگاه فرستاده، تنها یک سؤال می‌پرسد: «بگو، از حسینم چه خبر؟» این جمله ساده نبود؛ این فریاد بصیرتی بود که تمام تعلقات را ذبح کرد تا ولایت و وظیفه، بالاتر از هر خونی بماند.

رسالت ام‌البنین (س) با شهادت فرزندانش تمام نشد؛ بلکه آغاز گشت. او بعد از کربلا، تکیه‌دار خیمه غم در مدینه شد. مزارش در بقیع، تبدیل به پناهگاه دل‌سوختگانی شد که از ظلمت بی‌خبری به نور حقیقت پناه می‌آوردند.

این بانو، در آن غربت غم‌بار، با نوحه‌های سوزناک خود بر سر مزار، امر به معروف می‌کرد. او زخم دلش را تبدیل به رسانه‌ای دائمی برای زنده نگه داشتن حماسه کرد. او با اشک و آه، پرده از جنایت یزید کنار زد تا کسی نتواند خون خدا را در غبار تاریخ پنهان کند. این همان وظیفه‌ای است که در هر عصری، پس از هر فداکاری، بر دوش پیروان حق گذاشته می‌شود: بیدار نگه داشتن وجدان‌های خفته.

شهادت این بانوی فاخر در روزگار ما، یادآور صبوری و استقامت تمام مادرانی است که در راه ایمان، عزیزترین‌های خود را تقدیم کرده‌اند. ام‌البنین (س) امروز، سنگ صبور تمام مادران شهید این سرزمین است که می‌دانند، فرزندانشان فدای بقای خط ولایت شدند و داغشان اگرچه می‌سوزاند، اما مسئولیت‌ساز است.

باشد که قلم ما نیز، به تأسی از آن بانوی ادب، هرگز حقیقت را فدای غریبه‌ها و تعلقات نکند و تا آخرین نفس، راوی رسالت باشد.