کودکان کاری که به مدرسه برگشتند

من به‌عنوان یک دانش‌آموز خبرنگار، همیشه وقتی در خیابان‌ها کودکانی را می‌دیدم که همسن‌وسالان من بودند اما به‌جای نشستن در کلاس درس، ناچار به کار و تلاش در گرما و سرما بودند، در دل می‌گفتم: این نابرابری چرا باید وجود داشته باشد؟ مگر نه اینکه حق همه ما تحصیل است؟

امسال اما خبر تازه‌ای شنیده‌ایم که دلگرم‌کننده است؛ دولت با اجرای طرح‌های حمایتی و همکاری نهادهای مردمی و خیرین توانسته شرایطی فراهم کند تا گروهی از کودکان کار دوباره پشت نیمکت‌های مدرسه بنشینند. شاید این اتفاق در نگاه اول فقط بازگشت چند صد یا چند هزار کودک به مدرسه باشد، اما در واقع معنایی بسیار بزرگ‌تر دارد: گامی در جهت کاهش نابرابری و ساختن آینده‌ای بهتر برای ایران.

وقتی کودکان کار از خیابان به کلاس می‌روند، تنها خواندن و نوشتن یاد نمی‌گیرند. آن‌ها با ورود به محیط مدرسه، با مهارت‌های زندگی، روابط اجتماعی سالم و آرزوهای بزرگ آشنا می‌شوند. مدرسه جایی است که می‌تواند استعدادهای پنهان را شکوفا کند؛ استعدادهایی که اگر در خیابان می‌ماند، شاید برای همیشه خاموش می‌شد.

چنین اقدامی نه‌تنها برای خود کودکان، بلکه برای جامعه هم پیامدهای مثبت دارد. بازگشت کودکان کار به تحصیل یعنی کاهش چرخه فقر و بی‌سوادی در کشور. یعنی آینده‌ای که در آن به جای بزرگ‌شدن نسلی محروم و خسته، نسلی باسواد، توانمند و امیدوار پرورش می‌یابد.

در سطح ملی هم، هر کودکی که به مدرسه برگردد، سرمایه‌ای است برای توسعه آینده ایران؛ کودکی که روزی می‌تواند معلم، پزشک، مهندس یا کارآفرینی باشد که به پیشرفت کشور کمک می‌کند.

این اتفاق برای من و نسل امروز یک پیام روشن دارد: اگر حمایت‌ها ادامه یابد و هر کودک فرصت تحصیل پیدا کند، آینده‌ای روشن‌تر در انتظار ما خواهد بود. دیگر خیابان‌ها تصویر کودکان خسته و بی‌پناه را در ذهنمان حک نمی‌کنند، بلکه کلاس‌های درس پر از صدای خنده و یادگیری خواهد بود.

به‌عنوان یک دانش‌آموز خبرنگار، باور دارم که این خبر فقط یک آمار نیست؛ بلکه نشانه‌ای از اراده و توان کشور ما برای حل مشکلات است. بازگشت کودکان کار به مدرسه، یعنی بازگشت امید به جامعه؛ امیدی که نه‌فقط آینده این کودکان، بلکه آینده ایران را تغییر خواهد داد.