امام عسکری (ع)، صدای امامت در سکوت سامرا

در روزگاری که ظلمتِ استبداد عباسی، آسمان اندیشه را تیره کرده بود، نوری از مدینه برخاست؛ نوری به نام حسن بن علی، که بعدها در سامرا، در حصار دیوارهای سرد و نگاه‌های سنگین، معنای واقعی امامت را به تاریخ آموخت. امروز، روز ولادت امام حسن عسکری (ع) است؛ روزی برای تجلیل از صبر، از بصیرت، از ایمانی که در دل حصر، شکوفا شد.

امامی که نه در میدان نبرد، بلکه در میدان اندیشه، در میدان تربیت، در میدان مقاومت فرهنگی، حماسه آفرید. او در خانه‌ای تحت نظر، با دستانی بسته و قلمی آزاد، شاگردانی پرورش داد که ستون‌های فکری تشیع را بنا نهادند. امام عسکری (ع) با زبان سکوت، فریاد حقیقت سر داد؛ با نگاه آرام، طوفان بیداری را در دل‌ها برانگیخت.

این روز، روزی نیست فقط برای تبریک و جشن؛ روزی است برای بازخوانی یک حقیقت تاریخی. حقیقتی که می‌گوید: حتی در سخت‌ترین شرایط، می‌توان چراغ هدایت بود. حتی در دل زندان، می‌توان معلم عشق و عقل شد. امام حسن عسکری (ع) نماد این حقیقت است؛ نماد ایمانی که در برابر ظلم، خم نمی‌شود.

او فرزند امام هادی (ع) و پدر امام مهدی (عج) است؛ حلقه‌ای حیاتی در زنجیره‌ی نور. و امروز، در سالروز ولادتش، ما نه‌تنها به شادمانی می‌پردازیم، بلکه با نگاهی عمیق‌تر، به سیره‌ی او می‌نگریم؛ به آن امامی که در سکوت، سخن گفت، و در حصر، آزادترین انسان بود.

امام عسکری (ع) به ما آموخت که امامت، فقط رهبری نیست؛ مسئولیت است، روشنگری است، تربیت است. او با تدبیر، جامعه‌ی شیعه را برای دوران غیبت آماده کرد؛ با حکمت، دل‌ها را به انتظار فرزندش مهدی (عج) پیوند زد؛ و با اخلاق، مرزهای انسانیت را گسترش داد.

امروز، در روز ولادت امام حسن عسکری (ع)، باید عهد ببندیم که راه او را ادامه دهیم؛ راه روشنگری، راه مقاومت، راه تربیت. باید یاد بگیریم که حتی در دل محدودیت‌ها، می‌توان مؤثر بود؛ می‌توان معلم بود؛ می‌توان امام بود.