روز شعر و ادب فارسی؛ میراثی ماندگار برای نسل امروز و فردا

۲۷ شهریور، روز شعر و ادب فارسی، فقط یک تاریخ در تقویم نیست؛ فرصتی است برای یادآوری اینکه چرا زبان و ادب فارسی همچنان جان تازه‌ای به فرهنگ و هویت ما می‌بخشد. اگر در کوچه‌های زندگی امروز، هیاهوی تکنولوژی و سرعت مجال نفس کشیدن از ما گرفته، شعر همان پنجره‌ای است که رو به آرامش، اندیشه و زیبایی باز می‌شود.

شاعران بزرگ ما، از فردوسی و سعدی گرفته تا حافظ و شهریار، با واژه‌هایشان برایمان پلی ساخته‌اند میان گذشته و امروز. این پل، میراثی است که نه‌تنها به ما زیبایی کلام را می‌آموزد، بلکه مسیر درست زیستن، اخلاق‌مداری و حتی امیدواری را نیز یادآوری می‌کند. ادبیات فارسی در حقیقت کلاس درسی است که هر نسل باید در آن بنشیند و بیاموزد.

روز شعر و ادب فارسی بهانه‌ای است برای اینکه به دانش‌آموزان یادآوری کنیم زبان مادری‌شان فقط ابزاری برای گفت‌وگو نیست؛ بلکه گنجینه‌ای از عشق، خرد، ایمان و فرهنگ است. اگر دانش‌آموز امروز با شعر انس بگیرد، فردا نه‌تنها نویسنده و سخنور بهتری خواهد بود، بلکه انسانی متفکرتر، مهربان‌تر و مسئول‌تر نیز می‌شود.

این روز فرصتی است برای مربیان و معلمان که کلاس درس را به محفل شعرخوانی و گفت‌وگو درباره ادبیات تبدیل کنند. چراکه شعر، برخلاف ظاهر ساده‌اش، می‌تواند در جان نوجوانان نهال اندیشه و خلاقیت بکارد و آنان را برای آینده‌ای روشن‌تر آماده سازد.

بزرگداشت این روز، تنها ادای احترام به استاد شهریار یا شاعران گذشته نیست؛ بلکه ادای دین به آینده‌ای است که با واژه‌ها ساخته می‌شود. آینده‌ای که اگر بر پایه شعر و ادب بنا شود، روشن‌تر، انسانی‌تر و سرشارتر از معنا خواهد بود.

شعر و ادب فارسی سرمایه‌ای است که باید بیش از پیش در مدارس، خانواده‌ها و جامعه مورد توجه قرار گیرد. زیرا زبانی که با شعر زنده بماند، هیچ‌گاه فراموش نخواهد شد و فرهنگی که با ادب پرورش یابد، هرگز سقوط نخواهد کرد.