لبنان شکست خورد چون امسال هستی را داشتیم

در مسابقات بسکتبال قهرمانی دختران زیر ۱۶ سال غرب آسیا، تیم ملی ایران با اقتدار بر سکوی نخست ایستاد؛ اما درخشش یک بازیکن نوجوان از قرچک، بیش از همه نگاه‌ها را به خود جلب کرد.

هستی خزائی، دانش‌آموز پایه هشتم مدرسه شهید زهره‌وند قرچک و بازیکن تیم ملی بسکتبال نوجوانان، در دیدار فینال مقابل تیم لبنان، نه‌تنها درخشید، بلکه به‌عنوان بهترین بازیکن زمین نیز شناخته شد.

هستی خزائی در گفت‌وگو با پانا، درباره سختی‌های این رقابت حساس گفت: «بازی مقابل لبنان استرس بالایی داشت، چون جدی‌ترین رقیب ما در این مسابقات بود؛ من هم قبل از مسابقات آسیب دیده بودم و نمی‌توانستم در تمرینات گروهی شرکت کنم. بیشتر تمریناتم انفرادی بود و همین موضوع فشار روحی زیادی داشت.»

اما همه‌چیز از لحظه‌ای تغییر کرد که او به زمین رفت: «در بازی مقابل لبنان در ترکیب اصلی نبودم و تیم نیز عقب بود. اما وقتی وارد بازی شدم، فقط به توصیه‌های مربی خوب گوش کردم؛ تمرکزم را بالا بردم، گل زدم و با این گل تیم‌مان جلو افتاد.»

هستی درباره سختی‌های راه موفقیت هم گفت: «در اردوها روزانه ۴ تا ۵ ساعت تمرین می‌کنیم، این تمرین‌های فشرده و مداوم باعث می‌شود تیم‌مان هماهنگ‌تر و قوی‌تر شود، هدفمان فقط قهرمانی در غرب آسیا نیست؛ ما با قدرت به قهرمانی آسیا فکر می‌کنیم.»

وی در ادامه، از نقش مهم مدرسه در کنار خانواده‌اش گفت: «در روزهایی که ذهنم خسته می‌شد، مدرسه‌ و به‌ویژه معلم عربی‌ام، خیلی به من کمک کردند. دوستم حدیث همیشه تکالیف را برایم می‌فرستاد تا از درس‌ها عقب نیفتم، واقعاً قدردان محبت‌شان هستم.»

هستی خزائی با لبخندی از جنس امید، درباره خانواده‌اش گفت: «ما به‌لطف خدا یک خانواده کاملاً ورزشی هستیم، خواهرم والیبالیست و برادرم کشتی‌گیر است و پدر و مادرم همیشه مشوق ما بودند.»

نوجوان افتخارآفرین قرچک در پایان با قلبی پر از امید گفت: «آرزو دارم روزی برسد که برای ایران عزیزم در سطح جهانی افتخارآفرینی کنم، امیدوارم شرایط لیگ بسکتبال کشور طوری پیش برود که دختران بیشتری بتوانند بدرخشند و نام ایران را بلندآوازه‌تر کنند.»

در ادامه، فاطمه بادُری، مادر هستی خزائی، اظهار کرد: «مسیر بسکتبال برای هستی یک‌شبه رقم نخورد، بلکه قدم‌به‌قدم ساخته شد؛ از همان کودکی با علاقه به ورزش گره خورد. از ۶ سالگی بدمینتون را آغاز کرد و بعد بسکتبال، و مدتی نیز دروازه‌بان هندبال بود که در هندبال نیز توانست در بخش مهارت‌های انفرادی مقام اول کشور را کسب کند.»

وی از موفقیت تحصیلی هستی گفت: «خوشبختانه هیچ‌وقت ورزش باعث آسیب به درسش نشد، چون همیشه با علاقه درس می‌خواند و از ابتدا می‌دانست که درس هم به‌اندازه‌ی ورزش برای ما مهم است.»

مادر هستی خزائی، افتخار قرچک، به سختی‌های این مسیر نیز اشاره کرد:«برای رسیدن به این نقطه، زمان و انرژی زیادی صرف شده است. در تمام تمرین‌ها، مسابقات، اردوها و سفرها، من یا پدرش ـ البته بیشتر اوقات پدرش ـ همراهش بودیم. اما وقتی می‌دیدیم که موفقیت و استعداد در چهره‌اش می‌درخشد، همه‌ی سختی‌ها برایمان تبدیل به عشق می‌شد.»

وی از احساس شگفت‌انگیزش در روز مسابقه ادامه داد: «احساسی که آن لحظه داشتم قابل‌وصف نیست؛ هیچ چیزی در دنیا با تماشای درخشش فرزندت در اوج قابل‌مقایسه نیست. پیش از آن‌که نام بهترین بازیکن زمین را اعلام کنند، رو به خواهرش گفتم: "امیدوارم جایزه‌ی بهترین بازیکن هم برای هستی باشه." و وقتی اعلام شد، بغضم شکست.»

فاطمه بادری در پایان خاطره‌ای تعریف کرد و صحبت‌هایش را تمام کرد:«روز قبل از اعزام تیم، هستی از اردو تماس گرفت و گفت: "مامان، یکی از بازی‌های مهم‌مون با لبنان هست، پارسال تیم زیر ۱۶ سال ایران بازی رو به لبنان باخت."

بهش گفتم: "اون‌ها سال پیش هستی خزائی رو نداشتن!"

و خوشبختانه، حرف مادرانه‌ام درست از آب دراومد؛ اما این فقط یک حس مادرانه نبود، این یک شناخت دقیق از دخترم بود؛ چون هستی بازیکن لحظات سخت و پیچیده است و من به او ایمان دارم.»