اقتدار پدافند بومی و حفاظت از آسمان همیشه امن و آرام ایران

وقتی آسمان آرام می‌ماند…

شب، آرام شروع شد، اما پشت آن سکوت، دستانی پنهان در تلاش بودند. 

بر فراز زمین، ستارگانی خاموش نبودند؛ چشم‌هایی هوشیار بودند، آماده برای آنکه امید را از قلب خاک محافظت کنند.

و آن‌گاه که خطر نزدیک شد، نه وحشت بر دل‌ها نشست، و نه واهمه بر نگاه‌ها. 

سامانه‌هایی برخاسته از فکر و دانش خودی، آرام اما مصمم بیدار شدند؛ نه برای حمله، بلکه برای حفاظت. نه برای ویرانی، بلکه برای تداوم زندگی.

موشک‌هایی که می‌خواستند سکوت شب را بشکنند، در آسمان خاموش شدند. 

و زمین، بی آنکه بلرزد، در آغوش آرامش ماند. 

این پیروزی، نه از جنس تسلیحات، که از جنس ایمان و مهندسی بومی بود. 

حاصل ساعت‌هایی از تلاش شبانه‌روزی، ذهن‌هایی خستگی‌ناپذیر، و قلب‌هایی که باور داشتند: ما می‌توانیم از آسمان‌مان محافظت کنیم.

صبح فردا، وقتی مردم به کوچه‌ها بازگشتند، خورشید کمی گرم‌تر بود. 

نه به‌خاطر گرمای تابستان، بلکه از سربلندی و عزّت و افتخار که در چهره‌ها برق می‌زد. 

این خاک و این مردم حالا فرزندانشان را بیشتر می‌شناسند — آنان که با ابزار دانش، امنیت و افتخار را امضا کردند.

این بود روایت یک پیروزی موشکی؛ نه در دل جنگ، که در مسیر صلحی مقتدرانه.