تاسوعای حسینی؛ حماسه عشق و ایثار

یا اباالفضل العباس، ای قمر بنی هاشم، اشک‌های ما، نشانه عشق بی‌قرارمان به تو است.

تاسوعا، روزی است که آسمان بر زمین می‌گرید و زمین از غم فراق آفتاب عدالت می‌سوزد. روزی که دشت کربلا، شاهد بزرگترین درس‌های آزادگی و شجاعت بود؛ روزی که عباسِ علمدار، سقای دشت عطش، با دستانی بریده اما دلی سرشار از وفا، حماسه‌ای جاودان آفرید. 

عباس(ع)، ماه بنی هاشم، در تاسوعا، ایستاد تا از حریم برادرش، امام حسین(ع)، دفاع کند. او با وجود تشنگیِ سوزان، آب را به روی خود حرام کرد، زیرا که کودکانِ خیمه‌گاه، لب‌های خشکیده داشتند و دل‌های کوچک‌شان به امید قطره‌ای آب می‌تپید. 

تاسوعا، یادآور وفا است؛ وفای برادر به برادر، وفای سرباز به امامش، وفای انسان به آرمان‌های مقدسش. در این روز، عباس(ع) به ما آموخت که چگونه در برابر ظلم بایستیم، چگونه عاشق باشیم و چگونه در راه حق، از همه چیز بگذریم. 

"یا اباالفضل العباس، ای قمر بنی هاشم! اشک‌های ما، نشانۀ عشق بی‌قرارمان به توست."

در سوگ تاسوعا، دل‌های ما نیز چون رودخانه‌ای از اشک جاری است، اما این اشک‌ها، زمزمۀ عشقی است که هرگز نمی‌میرد. سلام بر عباس(ع)، که در آسمان کربلا، بال‌هایش را گشود تا حماسۀ عشق را برای همگان جاودانه کند.