مولانای جان؛ از بلخ تا قونیه، عارفی که با شعر، جهان را دگرگون کرد

مولانا، که نام کامل او جلال‌الدین محمد بلخی است، نه تنها با آثار بی‌بدیل خود همچون “مثنوی معنوی” و “دیوان شمس تبریزی” که سرشار از مفاهیم عشق الهی و وحدت وجود است، بلکه با سبک منحصر به فرد عرفانی و اشعار پرشور خود، راهنمای بسیاری از جویندگان حقیقت شد.

این شاعر بزرگ قرن هفتم هجری قمری، عمر خود را در سفر و سلوک گذراند و سرانجام در قونیه، شهری که با نام او گره خورده است، آرام گرفت. آرامگاه وی در قونیه ترکیه، امروزه یکی از مقاصد اصلی عاشقان عرفان و شعر اوست.

مولانا در سبک خاص خود، با زبانی دلنشین و استعاره‌های عمیق، رازهای هستی را می‌شکافت. او از نی‌ای می‌گفت که از آغوش درخت بریده شده و نجوای جدایی سر می‌دهد، و از سفری سخن می‌گفت که در آن، جان در جستجوی معشوق ازلی پرواز می‌کند.

بشنو از نی چون حکایت می‌کند

از جدایی‌ها شکایت می‌کند

باز آمدم، باز آمدم، از پیشِ آن یارِ آمدم

در حلقه‌ها گشتم، ولی مفقودِ دیدار آمدم

آثار مولانا، فراتر از زمان و مکان، همچنان طنین‌انداز است و پیام عشق، وحدت و معرفت او، چراغ راه کسانی است که در جستجوی معنای عمیق‌تری در زندگی هستند.