روز بزرگداشت شهدای مدافع حرم؛روایتی از فداکاری بی ادعا

در میان تمام روزهای تقویم، بعضی روزها بوی بغض می‌دهند... بوی دلتنگی، بوی افتخار، بوی دلاوری‌هایی که در سکوت اتفاق افتاده‌اند.

۱۸ مرداد ماه روز بزرگداشت شهدای مدافع حرم، یکی از همان روزهاست. روزی که انگار زمان آهسته‌تر می‌گذرد تا دل‌ها بیشتر یاد کنند، فکرها بیشتر قدردان باشند و زبان‌ها بیشتر از شجاعت بگویند.

این روز، تنها یک مناسبت رسمی نیست. فرصتی است برای بازگشت به لحظاتی که مردانی از جنس ایمان، داوطلبانه دل از زندگی کندند و قدم به میدان‌هایی گذاشتند که بازگشت از آن، فقط با پرچم و قاب ممکن بود.

شهدای مدافع حرم، مدافع خاک نبودند؛ بلکه حافظان حرمت بودند. آن‌ها به دفاع از حرم حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) رفتند، اما در حقیقت از تمام ارزش‌های دینی، ملی و انسانی ما حراست کردند.

نه برای مقام، نه برای پست، نه حتی برای آن‌که نامی از آن‌ها باقی بماند. رفتند چون احساس کردند وظیفه‌ای بر دوششان است. و چقدر عجیب است که این وظیفه، برای ما امنیت شد.

امنیتی که حالا در شب‌های آرام خانه‌مان جریان دارد، در نفس راحت مادران، در بازی بی‌دغدغه‌ی کودکان، و در خیابان‌هایی که نام یکی از آن‌ها حالا «شهید حججی» شده...

در چنین روزی، مادران و همسرانی هستند که قاب عکس شهیدشان را غبار می‌گیرند، با اشک پاکش می‌کنند و لبخند می‌زنند؛ لبخندی از سر دلتنگی و افتخار.

فرزندان شهدای مدافع حرم، امروز با غرور پدر را «قهرمان» می‌خوانند. نه قهرمان قصه‌ها، بلکه قهرمان واقعی زندگی...

نسل من، ما جوان‌ترها، باید این روزها را بیشتر بفهمیم. باید بدانیم آرامشی که داریم، نتیجه‌ی قدم‌هایی‌ست که بر خاک‌های سوزان نهاده شد، با چشمانی که باران اشک داشت اما دل‌هایی که تردید نداشت.

ما باید راوی باشیم؛ باید نگه‌دارنده‌ی این چراغ‌ها باشیم، چون آن‌ها که رفتند، ایمان داشتند که نسل بعد، ادامه‌دهنده‌ی مسیرشان خواهد بود.