در سوگ خون، در شکوه غیرت

دشمن، هراسیده از اقتدار ایران، تیرهایش را از پشت پرده و در تاریکی شب رها کرد؛ خیال خامی که گمان برد با ترور و تهدید، می‌توان ستون‌های این ملت را لرزاند.
اما آنان که تاریخ را درست خوانده‌اند، می‌دانند که ایران، هزاربار زخم خورده و هربار استوارتر برخاسته است.

ما سوگواریم، اما زانو نزده‌ایم.
داغ‌داریم، اما در سکوت فرو نرفته‌ایم.
اشک در چشم داریم، اما دستانمان پر از اراده و غیرت است.
ایران، تنها یک سرزمین نیست؛
ایران، نام مادرانی‌ست که در دل خاک، شیرمردان پرورده‌اند؛
نام مردانی‌ست که خونشان، قیمت عزت این خاک است؛
ایران، روایت ایستادن است، حتی وقتی تیر در سینه‌اش نشسته.
رژیم کودک‌کش صهیونیستی، بداند که خاک ایران را نمی‌توان با باروت لرزاند.

ما آغازگر جنگ نیستیم، اما اگر بخواهید، پایان آن را ما خواهیم نوشت.

با دستانی که خون شهدا را می‌شمارند، و قلب‌هایی که از عزت لبریزند، خواهیم ایستاد؛نه برای انتقام، بلکه برای عدالت. نه برای خشم، که برای آینده‌ای بی‌دروغ و بی‌تجاوز.

از تربت‌حیدریه، از دیار ۲۲۶۱ شهید
با صدای بلند می‌گوییم:

اگر خون ریختید، ما قامت خواهیم بست.

اگر خانه خراب کردید، ما وطن را باز خواهیم ساخت.

اما اگر حرمت این خاک را شکستید، شما باید تا همیشه، از قدرت این ملت بترسید.

یاد شهیدان امروز،
و افتخار فردای ایران،
در یک نقطه به هم می‌رسند: اقتدار، از دل اندوه هم می‌جوشد.