شهید، واژه‌ای که با خون نوشته می‌شود

در هنگامه‌ای که آسمان دل‌ها، سوگوار پرواز مردان خداست، خبر شهادت یکی از مردان رشید و سربلند میهن، سرهنگ امید رمضانی، جگر هر ایرانی مؤمن و وطن‌دوستی را به آتش کشید. شهیدی از تبار مردان بی‌ادعا، که جان خویش را در طبق اخلاص نهاد تا دیوارهای استوار امنیت این سرزمین هرگز ترک برندارد.

اینک هلیا رمضانی، دختر معصومی که تنها رد نگاهش بر قاب عکس پدر مانده و چشم به راه مردی که دیگر بازنمی‌گردد، اما نامش در زمره عاشقان حریم ولایت جاودانه شده است. آن‌سوتر، مادری مانده است که اشک، غزل هر شب اوست و خاطره‌ها، مرثیه هر صبحش.

آنچه برجای مانده، نه فقط اندوهی سترگ، که افتخاری است بس سنگین؛ آزمونی دشوار که خدای سبحان بر دل‌های صابران نازل می‌سازد: «أُوْلَئِکَ الَّذِینَ امْتَحَنَ اللَّهُ قُلُوبَهُم لِلتَّقوی»

مدیریت، کادر آموزشی و دبیران دبیرستان شهید اردستانی، ضمن عرض تسلیت و تبریک به مناسبت عروج ملکوتی این شهید عزیز، به محضر خانواده گرانقدر ایشان، به‌ویژه دختر داغدارشان، هلیا رمضانی، اعلام می‌دارد که راه پدر، چراغ راه فرزندان این مرز و بوم خواهد بود. بی‌شک خون مقدس او، برکتی است جاودانه که ریشه‌های درخت امنیت ملی را آبیاری خواهد کرد.

از خداوند سبحان، صبری عظیم و قلبی محکم برای خانواده محترم این شهید والا مقام مسئلت داریم و روح پرفتوح سرهنگ شهید امید رمضانی را گرامی میداریم و در سایه آسمان آبی سرزمین‌مان، صدای بال مردی شنیده شد که سال‌ها بی‌ادعا، پشت خطوط خاموش رادارها ایستاد تا هیچ خطری حتی از دوردست به میهن نزدیک نشود.

شهیدان تاریخ را نه با پلاک، که با عظمت عملشان از آنان یاد خواهد کرد و شهادت شهید رمضانی، نه پایان راه، که امتداد روشن یک مسیر مقدس است؛ راهی که هر وجبش با خون بزرگ‌مردانی آبیاری شده که آرامش امروز را مدیون آنان هستیم. 

مدرسه شهید اردستانی افتخار دارد نام خود را در کنار خانواده‌ای ثبت کند که بهای امنیت را با خون عزیزانش پرداخته و در مسیر روشن شهادت، ردای افتخار بر دوش کشیده است و شهید، آن واژه‌ی سربلند و سرخ است، واژه‌ای که خاک را به آسمان پیوند می‌زند و انسان را تا بلندای افلاک می‌برد. شهید، نه فقط کشته‌ی میدان جنگ است، بلکه زنده‌ترین مرد تاریخ است؛ کسی که مرگ را شکست داد و در جغرافیای ایمان جاودانه شد.

شهید، کسی است که برای حقیقت، پا روی بودن گذاشت و او قراردادهای ترس را پاره کرد، دست از زندگی شست، اما دست در دست یقین گذاشت و در دوراهی ماندن و رفتن، نماند؛پر کشید و نه برای آن‌که از زندگی گریزان بود، بلکه چون به چیزی بزرگ‌تر از زیستن باور داشت.

خون شهید، مرکب سرنوشت این ملت است و هر قطره‌اش سندی‌ست بر آزادی، هر فریاد خاموشش، طنین بیداری نسلی‌ست که هنوز هم از دامان شهیدان قد می‌کشد و او نیامد که بماند، اما رفت تا ما بمانیم.

شهید، تنها یک پیکر نیست که بر دوش گرفته می‌شود، شهید امانتی‌ست در تاریخ، حقیقتی‌ست ماندگار در حافظه‌ی سرزمین و سرانجام، شهید کسی است که نه در غبار فراموشی که در طلوع هر صبح این خاک زنده است.